Zioła z Odległych Krain

Szanowni Zielarze. Blog ten poświęciłem artykułom popularyzującym mało lub w ogóle nieznane w Polsce zioła, przyprawy a także warzywa i owoce. Celem moim jest przekazanie Państwu wiedzy, pozyskanej przeze mnie zarówno ze źródeł naukowych jak i własnych doświadczeń i obserwacji. Mam nadzieję, że prezentowane tutaj informacje, będą dla Państwa użyteczne. Chciałbym jednak podkreślić, że spożywanie i użycie medyczne opisanych tu roślin, powinno być skonsultowane z lekarzem.

środa, 31 sierpnia 2016

Solanum torvum, Pea Aubergine - Groszkowy Bakłażan

English version

KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA

Solanum torvum jest bujnym krzewem z rodziny psiankowatych, płodzącym jagodowate owoce zebrane w kiście. Owoce te zwane są po angielsku Pea Aubergine i Pea Eggplant - czyli Groszkowy Bakłażan lub Groszkowa Oberżyna, lub Turkey Berry - Indycza Jagoda, i używane są jako warzywo w wielu krajach tropikalnych. Szczególną popularność zyskały one na zachodzie Afryki i w Azji Południowo-Wschodniej, i pełnią obecnie ważną rolę w potrawach kuchni Tajlandzkiej, Południowych Indii i Ghany. Stanowią także istotny element lokalnych diet, dzięki swojej wysokiej zawartości witamin i minerałów. Za miejsce pochodzenia tej rośliny uznaje się Środkową i Południową Amerykę. Ale dzięki uprawie w ogródkach warzywnych rozprzestrzeniła się ona we wszystkich tropikalnych rejonach globu, rozsiewając, dziczejąc i często nawet stając się uciążliwym chwastem.
Odżywcze zalety owoców Solanum torvum nie są ich jedynymi zaletami. W wielu krajach tropikalnych i subtropikalnych, nie tylko owoce ale i liście, pędy i korzenie tej rośliny, używane są w tradycyjnym lecznictwie. Uznawane za ważny lek, używane są one przez osoby praktykujące medycynę Ajurwedyjską, Siddha oraz Tradycyjną Chińską Medycynę. Zioło to uznaje się za bardzo efektywne w leczeniu wielu różnorodnych infekcji, schorzeń wątroby, cukrzycy, raka oraz innych dolegliwości. Wiele współczesnych badań naukowych przeprowadzono w wielu różnych krajach, aby zidentyfikować substancje chemiczne zawarte w tej roślinie, oraz ich właściwości farmakologiczne. Większość z nich przeprowadzono w Indiach (głównie w stanie Tamil Nadu), niektóre w Ghanie, Kamerunie, Japonii, Bangladeszu, na Tajwanie, w Chinach, Indonezji, Tajlandji i na Kubie. W wyniku jednego z tych badań, wyizolowano z tkanek Solanum torvum substancję nazwaną solasonine - którą zaczęto używać jako początkowy produkt do reakcji hemisyntezy kortyzonu i steroidowych hormonów płciowych używanych w doustnych środkach antykoncepcyjnych.
W 1998r. w Malezji wydano znaczek pocztowy ukazujący Solanum torvum, należał on do serii Rośliny Lecznicze Malezji.
W Indiach występuje bardzo podobny gatunek, nazywany Solanum indicum, który często nosi te same nazwy potoczne co Solanum torvum, a jego owoce są spożywane i używane medycznie (liście i korzenie również) w ten sam sposób. Wyraźną różnicą pomiędzy tymi dwoma gatunkami jest kolor kwiatów, u S. torvum są one białe, natomiast S. indicum zakwita na fioletowo.
Poza wymienionymi powyżej nazwami tej rośliny i jej owoców, w języku angielskim jest ona równiez nazywana : Devil's Fig (Diabelska Figa), Cherry Eggplant (Wiśienkowy Bakłażan), Wild Eggplant (Dziki Bakłażan), Thai Eggplant (Tajlandzki Bakłażan) i Gully Bean (Fałszywa Fasola?).

Poniżej wymienię tylko niektóre z wielu lokalnych nazw Solanum torvum : Susumber (Jamajka), Melongene-diable, Bellangere Batarde, Aubergine Pois (Francja), Pokastrauch, Teufels-Nachtschatten (Niemcy), Belangera Cimarrona, Terongan (Hiszpania), Jurubeba (Portugalia), Morella della Giamaica (Włochy), Suzume Nasubi (Japonia), Dian Qie Ze, Ci Quie, Shan Dan Quie (Chiny), Soni, Katai, Kaisurisuri (Fiji), Sundai (Indie), Bhurat, Bhankatiya (Hindi), Shveta Brihati (Sanskryt), Marang (Marathi), Kaatuchunta, Anachunda, Malamchunda (Malayalam), Chitra, Kottuvastu (Telugu), Sundaikkai, Karimulli, Mulli (Tamil), Bhi-tita (Assamese) Ban Begun, Gotha Begun (Bangladesz), Byako (Arunachal Pradesh), Thibbatu (Sinhala), Tokrakur (Nepal), Terung Rajah Wang, Terung Belanda, Terung Mangas, Terung Belah, Terung Pipit (Malezja), Top Na Aka (Kamerun), Kantosi, Ama Dweridi, Anona Ntroba, Kwahu Nsusuwa, Abedrow (Ghana), Igba-yinrin-elugun (Nigeria), Yakandroa (Wybrzeże Kości Słoniowej), Brinjal Pea (Republika Południowej Afryki), Prendejera (Kuba), Put Nhorng Deum (Kambodża), Ca Dai Hoa Trang, Ca Hoang, Ca Nong (Wietnam), Kazaw-Kha, Hkawhkam- Kaju (Mjanma), Ma Khuea Phuang, Ma Kae, Makhua Phuong (Thajlandia), Kheengz Faaz (Laos), Shu Qie Zi (Singapur),Takokak, Cepoka, Pokak, Terongan (Indonezja), Guis (Gwatemala), Tandang-aso, Talampay, Talongon, Dagutung, Gambol (Filipiny).
Solanum torvum posiada również dużo synonimów botanicznych, takich jak : Solanum longiflorum, Solanum indicum, Solanum mayanum, Solanum stramonifolium, Solanum daturifolium, Solanum acanthifolium, ale żaden z nich nie jest obecnie używany.

A tu jest mój filmik o Solanum torvum - https://www.youtube.com/watch?v=d2XSvFRVrA0

UPRAWA I ZBIÓR

Solanum torvum jest wieloletnim krzewem, występującym w naturze w rejonach klimatu tropikalnego i subtropikalnego, od poziomu morza do wysokości ok. 2000m. Może osiągać około 4 m wysokości, i rozrastać na około 3 m szerokości. Przeważnie posiada kolce na pędach i głównych unerwieniach liści, ale istnieją również kultywary bezkolcowe. Liście posiadają długość 10-20cm, i ich powierzchnia jest omszona, tak samo jak i u jej młodych pędów. Owoce mają 1-1,5cm średnicy, strukturę jagody, i w pełni dojrzenia żółtawy kolor, po czym szybko bronzowieją.
Solanum torvum lubi wilgotne, kwaśne, żyzne podłoże, ale potrafi rosnąć nawet na kiepskich i suchych glebach. Dobrze znosi silne okresowe susze a także lekkie mrozy. Lubi miejsca słoneczne lub lekko zacienione.
Roślina ta potrafi być inwazyjna, szybko rozprzestrzeniając się poprzez nasiona, szczególnie w miejscach gdzie gleba została wzruszona, na przydrożach itp.. Potrafi odrastać z korzenia po pożarach. Jej nasiona potrzebują światła słonecznego do kiełkowania. Rozmnażanie S. torvum poprzez sadzonki jest lepsze ze względu na zachowanie charakterystycznych cech rośliny i jej bilansu fitochemicznego (co jest bardzo ważne przy sadzeniu Groszkowego Bakłażanu w celach konsumpcyjnych i użycia medycznego, ponieważ roślina ta może płodzić toksyczne szczepy i hybrydy ze spokrewnionymi gatunkami, wywołujące zanotowane zatrucia).
Krzew ten może być czasem atakowany przez choroby i szkodniki wyniszczające inne psiankowate rośliny uprawne, jak grzybice (Alternaria solani, Colletotrichum gloeosporioides f.melongenae, Aecidium habunguense), mszyce, leuconides, leaf hoppers i gąsiennice.
W Indonezji Solanum torvum sadzone jest na przemian, obok bakłażanów (S. melongena) w celu powstrzymania roznoszenia się chorób bakteriologicznych i grzybicznych. Czasem używane jest również jako podkładki korzeniowe, do szczepienia pomidorów i bakłażanów, co uodparnia je przed bakteriami typu Erwinia tracheiphila oraz nicieniami.
W klimacie tropikalnym Groszkowy Bakłażan kwitnie i owocuje na okrągło przez cały rok. Owoce mogą być spożywane na świeżo lub ususzone, i zbiera się je przed dojrzeniem ale dopiero w pełnym wzroście (zielone, niezbyt twarde i nie mniejsze niż 1cm). Zbioru dokonuje się poprzez ścinanie całych kiści, i w takiej też formie trafiają do sprzedaży, dzięki czemu pozostają świeże na dłużej. Przed zbiorem upewnij się że masz ostre narzędzie, ponieważ łodyżki łączące kiście owoców z pędami rośliny są twarde i nie poddają się łatwo. Liście, całe pędy lub korzenie, mogą być zbierane o każdej porze roku, i wykorzystywane medycznie na świeżo lub suszone.

ZASTOSOWANIE KULINARNE

Owoce Groszkowego Bakłażanu są ważnym składnikiem w potrawach kuchni Tajskiej, Południowych Indii i Ghany, Cenionym zarówno ze względu na swój smak i teksturę, jak i wartości odżywcze i lecznicze. Używane są one niedojrzałe, przeważnie świeże, ale również i w suszonej formie. Są gorzkie w smaku ale z wyczuwalną słodką nutą, niektóre hodowlane kultywary mają mniej goryczy. Gotuje się je w zupach, sosach, smaży, dusi, griluje, piecze, pikluje, miażdży i zamienia w przyprawę-dodatek typu czatni, lub po prostu chrupie na surowo jako zakąskę.
Warzywo to poznałem kilka lat temu, kiedy to znalazłem je w sklepie specjalizującym się w produktach spożywczych z Azji i Afryki, w Milton Keynes w Anglii. Było to najdroższe z dostępnych tam warzyw, i nigdy więcej nie znalazłem go ani w Anglii ani nigdzie w Europie. Właściciel sklepu nie był w stanie udzielić mi żadnych informacji na temat jego użytku. Ale jego klientka, urodzona w Ghanie, powiedziała mi że Pea Aubergine posiada gorzki smak, i przeważnie dodawany jest w niewielkich ilościach, posiekany do gulaszy.
Owoce te są często dodawane w całości do pikantnych tajlandzkich curry, oraz zmiażdżone dodawane do sosów w celu zbalansowania ich pikanterii. Na Sri Lance suszone owoce są smażone z przyprawami, mielone na proszek i dodawane do ryżu. W Tamil Nadu w Indiach, owoce moczone są w twarogu, suszone a później smażone na oleju, produkt ten dostępny jest Tamilskich supermarketach pod nazwą Sundaikkai Vattral.
Odwary z liści i owoców Solanum torvum posiadają wiele zalet zdrowotnych. Ale kiedy po raz pierwszy użyłem tego odwaru, sporządzonego przeze mnie do płukania ust, w celu zwalczenia bólu zęba spowodowanego infekcją dziąsła. Byłem mocno zaskoczony jego dobrym smakiem, spodziewając się ze odwar ten jest jak wiele innych, zdrowy ale nieprzyjemnie gorzki. Być może nie był on dostatecznie mocny (dwa liście i dwa kiście owoców, świeże i posiekane, krótko gotowane w dwóch szklankach wody, co i tak pomogło pozbyć się bólu i stanu zapalnego), ale dzięki temu odkryłem kolejną herbatkę ziołową, odpowiadającą moim gustom smakowym co do przyjemnego napoju, i o prawdziwie tonizującym działaniu.
Liście i kwiaty Solanum torvum używane są do spożądzania syropu na przeziębienia.
Ważnym jest aby spożywać jedynie owoce Solanum torvum z zaufanego źródła. Zbierając samemu owoce z dziko rosnących krzewów bez poszczególnej rekomendacji, należy być niezmiernie ostrożnym próbując je. Jako że istnieją szczepy tej rośliny, rodzące trujące jagody wyglądające identycznie jak te jadalne.

ZASTOSOWANIE KOSMETYCZNE

Na stronie jednego bloga, wyczytałem informację o tym że owoce i liście Solanum torvum spożywane są w sałatkach, lub gotowane w curry, w celu powiększenia piersi. Autorka Nancy Chan, pisze w nim że informację taką znalazła w opisie tej rośliny w Malezyjskim Ogrodzie Ziołowym - Taman Herba Negeri Perak. Nigdzie indziej nie znalazłem o tym żadnej wzmianki, ale w Ghanie i Nigerii, owoce Groszkowego Bakłażanu spożywane są przez kobiety w celu wywołania i zwiększenia laktacji.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Owoce Solanum torvum, a także jego liście i korzenie, używane były od dawnych czasów jako środki lecznicze, przez wiele różnych kultur, do których dotarła jego uprawa, ze Środkowej i Południowej Ameryki. Używane są one w Ajurwedzie, Siddha (tradycyjny system medyczny Sri Lanki) i Tradycyjnej Chińskiej Medycynie, w ten sam sposób co surowiec z bardzo podobnego gatunku - Solanum indicum, który jest rodowity dla Indii i używany był w tym regionie jako lek od czasów starożytnych. W wielu krajach tropikalnych, Solanum torvum staje się obecnie mniej środkiem medycyny ludowej, a bardziej oficjalnie uznanym lekiem ziołowym. Wiele współczesnych testów naukowych, dowiodło skuteczności tej rośliny w zwalczaniu poszczególnych chorób. A badania fitochemiczne przyniosły rozpoznanie składników chemicznych znajdujących się w jej tkankach. Jednym ze związków chemicznych wyizolowanych z Solanum torvum jest solasonine - który jest używany jako składnik początkowy w hemisyntezie kortyzonu i steroidowych hormonów płciowych do produkcji doustnych środków antykoncepcyjnych. Owoce, liście, pędy lub części nadziemne w całości i korzenie, często wymieniane są jako posiadające te same zastosowania lecznicze, używane zarówno świeże jak i ususzone. Niemniej jednak postanowiłem umieścić oddzielnie zebrane informacje dotyczące użycia medycznego poszczególnych części tej rośliny.

OWOCE

Owoce Solanum torvum są bardzo odżywcze, zawierają wiele witamin i minerałów ważnych dla normalnego funkcjonowania organizmu. 100g owoców dostarcza 47cal. Groszkowy Bakłażan w dużej mierze składa się z wody (80-86%), zawiera węglowodany 7.03%, proteiny 2.32%, tłuszcze 0.27%, i błonnik 3.99%. Owoce te są bogate w mikroelementy takie jak żelazo 76mg/kg, mangan 19mg/kg, miedź 2.6mg/kg, cynk 21mg/kg i wapń 221mg/kg. Zawierają także dużo witaminy C (2.686 mg/100g), B-kompleks (Tiaminę, Ryboflawinę, Niacynę), witaminę A (0.078mg/100g) i witaminę E.
Owoce te zawierają bioaktywne związki chemiczne takie jak : sitosterol D-glucoside, carpesterol, glycoalcaloids (solamargine, do 1% solasonine), fenole (phenol 2,3,5 trimethyl), flawonoidy, isoflawonoidy (torvanol A), isoflavonoid sulfate, steroidal glycosides (torvosides), jurubine, saponiny, terpenoidy, taniny, methyl caffeate, chlorogenone i stigmasterol (nasiona).
Tak jak w przypadku wielu innych jadalnych i leczniczych gatunków z rodziny psiankowatych, ważne jest aby zachować wysoką ostrożność z Solanum torvum, jeśli nie jest się pewnym w 100% co do tej rośliny. Istnieją setki gatunków Solanum (Psianka) i wiele z nich wygląda bardzo podobnie, i łatwo się krzyżuje zapylając nawzajem i tworząc hybrydy, lub mutuje tworząc szczepy, które mogą mieć właściwości toksyczne. Kompozycja związków chemicznych tych roślin różni się również na skutek różnic środowiskowych, gleby, warunków pogodowych, zanieczyszczeń środowiska, itp. Istnieją zanotowane przypadki zatrucia owocami, które wyglądały całkowicie jak zwyczajne jagody Solanum torvum, ale wyniki późniejszych testów wykazały w nich zawartość nienaturalnych dla nich związków toksycznych. W niektórych przypadkach zanotowano u pacjentów istotne zaburzenia neurologiczne takie jak : zawroty głowy, bełkotliwa mowa, paraliż twarzy, ataksja, osłabienie, a także nadciśnienie, dezorientacja i niewydolność układu pokarmowego. Kilka przypadków było na tyle poważnych że wymagało intensywnej opieki, z niewydolnością oddechową wymagały pomocy respiratoryjnej. Dlatego najlepiej jest używać jedynie Solanum torvum z zaufanego źródła oraz hodować rośliny rozmnażane tylko przez sadzonki (dla zachowania oryginalnych genów). Ale jeśli bardzo chcesz spróbować nieznane dzikie rośliny które wyglądają jak Groszkowy Bakłażan, zachowaj maksymalną ostrożność.

Owoce Solanum torvum posiadają działanie : przeciwzapalne (właściwości porównywane do hydrokortyzonu), przeciwutleniające, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze, przeciwbiegunkowe, przeciwcukrzycowe, ochraniające wątrobę, nerki i serce, moczopędne (porównywane do standardowego leku Furosemidu), uspokajające, przeciwbólowe, tonizujące, hematopoetyczne i erytropoetyczne (wspomaga tworzenie nowych komórek krwi), przeciwrakowe, regulujące działanie układu odpornościowego, wiatropędne i przeciwrobacze. Wodne ekstrakty ze skórki owocu wykazały działalność antybakteryjną porównywalną do komercyjnych antybiotyków - Chloramfenikolu i Streptomycyny. Ekstrakty z nasion S. torvum wykazały interesujący potencjał przeciwdepresyjny. Uznaje się również że owoce te wzmacniają układ nerwowy i poprawiają pamięć.
Owoce Groszkowego Bakłażanu są spożywane na świeżo, suszone lub gotowane, a także odwary z nich pite są w celu leczenia chorób takich jak : powiększenie wątroby i śledziony, przeziębienie, kaszel, astma bronchitowa, gorączka (posiadają reputację zwiększania ilości białych krwinek podczas gorączki), malaria, bóle brzucha, biegunki, infekcje mikrobiologiczne (m.in. Candida albians, Streptococcus faecalis i herpes simplex virus type 1), pasożyty jelitowe, upławy, nadciśnienie tętnicze, w celu uśmierzenia bólów głowy oraz innych bólów, na bezsenność, bielactwo nabyte, a także używa jako antidotum na trucizny.

W Indonezji owoce Solanum torvum są szeroko stosowane w leczeniu schorzeń prostaty (świeże, niedojrzałe owoce są spożywane każdego dnia). Wodne ekstrakty z owoców i korzeni Solanum torvum dowiodły wysokiej skuteczności przeciwko rakowi piersi. W Sierra Leone wywary z owoców podawane są dzieciom jako środek na kaszel. Smażone owoce są również spożywane jako lek na kaszel. W Indiach owoce Groszkowego Bakłażanu używane w celu poprawy wzroku, a także uważa się że ich spożywanie leczy paraliż. W Indonezji owoce te tłuczone są razem z liśćmi Kurkumy (Curcuma domestica) i przykładane jako okłady na oczy w celu wyleczenia jaglicy (przewlekłego zapalenia rogówki i spojówek). Nepalczycy używają sok z kwiatów S. torvum zmieszany ze słoną wodą, jako krople do oczu. W Kamerunie, sok z owoców używany jest do leczenia infekcji skóry takich jak ropnie, ran po ukąszeniu pchły chigoe (jigger), grzybicy woszczynowej, grzybicy stóp, a także chorób skórnych u zwierząt. Sok z owoców używany jest również miejscowo aby pozbyć się podrażnienia po ugryzieniach mrówek. Soku lub odwaru z owoców, używa się do płukania owrzodzonej jamy ustnej. W Arunachal Pradesh w Indjach zmiażdżone owoce przykładane są do dziąsła w celu pozbycia się infekcji dziąsła i bólu zęba. W Ghanie niedojrzałe owoce i liście Solanum torvum używane są przeciwko gruźlicy, owoce są także spożywane w celu powstrzymania palpitacji. Na Sri Lance sproszkowane owoce wypijane są z wodą jako środek na infekcje krocza, w celu wyrównania poziomu cukru we krwi owoce spożywane są 4 dni w tygodniu. świeże owoce spożywane są również w celu wzmocnienia kości. Dojrzałe lub niedojrzałe owoce cenione są za efekt wzmacniający i tonizujący, a także za wspomaganie zwiększania ilości krwi w ludzkim organizmie, co jest szczególnie pomocne w okresie poporodowym oraz przy anemii. Owoce Solanum torvum zwiększają wytwarzanie mleka będąc częścią diety kobiet po porodzie.

LIŚCIE

Liście Solanum torvum są bogate mikroelementy takie jak : żelazo, magnez, cynk, sód, potas, witaminy B6, B12 i C. Zawierają glikoalkaloidy (0.0039%), pochodne solasodine, solasonine (0.0043%) i solamargine (0.0028%), alkaloidy, sterole (sitosterol, stigmasterol, campesterol i steroidy, solanum alkaloid, glikozydy, flawonoidy (kwercetynę, rutynę, kamferol), isoflawonoidy (isokwercetynę, torvanol A), taniny, saponiny, aminokwasy, 2- Hexadecen-OL,3,7,11,15-Tetramethyl, 9,12,15 octadecatrieonic acid, tetratriacontanic acid, triacontanol, elemene, steroidal lactone saponins, spirostanol glycosides, henriacontane, neochlorogenin, neosolaspigein i solaspigenine.

Liście S. torvum posiadają działanie : obniżające ciśnienie krwi, hemostatyczne, przeciwzakrzepowe, wspomagające pracę serca, uspokajające, poprawiające trawienie, przeciwutleniające, moczopędne, przeciwzapalne, przeciwbólowe, larwobójcze, ochraniające wątrobę, przeciwwrzodowe, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe, przeciwrakowe, przeciwkonwulsyjne i przeciwspazmatyczne.
Liście te są zazwyczaj spożywane w formie odwarów lub naparów, ale wyciągi alkoholowe są również sporządzane, w celu leczenia : przeziębienia, kaszlu, astmy, gorączki, malarii, reumatyzmu, napadów padaczki, powiększenia wątroby i śledziony, infekcji drożdżycowych, rzeżączki, bóli brzucha, wrzodów żołądka i dwunastnicy, obrzęków, schorzeń prostaty, zainfekowanych ran, nadciśnienia tętniczego, zastoju krwi, bielactwa nabytego, w celu polepszenia laktacji i rekonwalescencji, a także używane są do płukania jamy ustnej przy owrzodzeniach lub próchnicy zębów,
Zewnętrznie odwary z liści używane są do obmywania i okładów na owrzodzenia, krosty, świerzb, krwawienia, rany, oparzenia i wysypki. Kubańczycy stosują na krosty świeży wyciśnięty z liści sok. Świeże zmiażdżone liście S. torvum są również używane w formie okładów na rany i stłuczenia, a ususzone i sproszkowane liście używane są jako posypka dla zatamowania krwawienia. Odwary z liści mogą być również używane do kąpieli dla złagodzenia wrzodów i swędzenia. W Santa Lucia świeże liście używane są do nacierania stóp w celu zwalczenia grzybic. Na Haiti masaż świeżymi liśćmi i nasionami stosowany jest przeciw gorączce.

W Papui Nowej Gwinei, sok wyciskany jest z ogrzanych nad ogniem liści, rozcieńczany z wodą i pity w celu zwalczania bólów głowy i malarii. W Ghanie szklanka odwaru z korzeni i liści Solanum torvum pita jest przed posiłkiem przeciw malarii. W Indiach sok z liści używany jest do obniżania temperatury ciała, ususzone sproszkowane liście spożywane są jako lek przeciwko cukrzycy, pasta z liści używana jest do kąpieli noworodków w celu uchronienia ich przed infekcjami. Z liści i kwiatów Solanum torvum sporządzany jest syrop na przeziębienie.
Na Wybrzeżu Kości Słoniowej, kobiety plemienia Anyi-Ndenye używają liści Solanum torvum podczas 2-3 trymestru (4-9 miesiąc) ciąży, w postaci ,, leczniczych posiłków ''. Ale za to w Południowych Indiach zanotowano ich tradycyjne użycie w celu wywołania aborcji - ,, 3-5ml ekstraktu z liści podawane jest doustnie przez 5 dni ''. W innym dokumencie naukowym, z Medical College w Tamil Nadu, umieszczono informację o tym że liście S. torvum są znane jako skuteczny tradycyjny środek używany dla ,, regeneracji i wyzdrowienia podczas ciąży ''. W Indiach korzenie blisko spokrewnionego Solanum indicum używane są w leczeniu bezpłodności u kobiet. Jako że są to jedyne dostępne informacje, na temat bezpieczeństwa używania tego zioła podczas ciąży. Wnioskować można że używanie liści Solanum torvum jest niebezpieczne jedynie w początkowym okresie ciąży (pierwszy trymestr), ale najlepiej jest zachować ostrożność.

KORZENIE

Niewiele jest badań przeprowadzonych nad zawartością chemiczną korzeni Solanum torvum, ale glikozydy steroidowe (astorvosides A-G) i jurubine zostały z nich wyizolowane.
Korzenie te posiadają działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze, przeciwzapalne i przeciwnowotworowe. I używane są przeważnie w formie odwarów na bóle brzucha, niestrawność, brak miesiączki (amenorrhoea), reumatyzm, zapalenie pęcherza moczowego, choroby weneryczne (rzeżączka, zapalenie cewki moczowej), gruźlicę i malarię. Zewnętrznie stosuje się je na wrzody, rany, krwawienia, oparzenia i wysypki.
Na Filipinach wywary z korzeni Solanum torvum pite są dla zneutralizowania zatrucia, oraz podawane są kobietom po porodzie aby zapobiec utracie krwi. W Malezji zmiażdżone korzenie przykładane są do pęknięć na stopach. W Indonezji, nalewka z posiekanych korzeni zalanych alkoholem z ryżu na dwa tygodnie, jest spożywana na noc (głównie przez młode bardzo szczupłe kobiety) w celu stymulacji przybrania większej masy ciała. W Bangladeszu, połączenie soku z korzeni i liści S. torvum używane jest do leczenia astmy, cukrzycy i nadciśnienia. W Brazylii sok z korzeni używany jest do zwalczania schorzeń wątroby, gruźlicy oraz jako środek przeciw anemii. Nepalczycy spożywają sok z korzeni w celu powstrzymania wymiotów wywołanych osłabieniem. Zmiażdżony korzeń wkładany jest w miejsce ubytków w zepsutych zębach aby powstrzymać bóle zębów. W Indiach w regionie Tripura, proszek z suszonych korzeni używany jest miejscowo na kłykciny - brodawki weneryczne (condyloma). Korzeń Solanum torvum (300 ug/ml) silnie ograniczył produkcję melaniny w komórkach melanoma B16 bez znaczącej cytotoksyczności.

Źródła

,, Medicinal Plants in Australia, volume 4 An Antipodean Apothecary '' - Cheryll Williams, Rosenberg Publishing 2013
,, The West Indian Medical Journal, volume 3 '' - University of the West Indies 1954
,, Vegetables '' - G. J. H. Grubben, PROTA 2004
,, Traditional Malay Medicinal Plants '' - Muhamad Zakaria, Mustafa Ali Mohd, ITBM 2010
,, Ejim volume 1''- Maarten Bode, Jan Em Houben, Jan Meulenbeld, Barkhuis 2008
,, Handbook of African Medicinal Plants, second edition '' - Maurice M. Iwu, CRC Press 1993
,, Edible Medicinal and Non-Medicinal Plants, volume 6 - Fruits '' - T. K. Lim, Springer Science & Business Media 2013
,, Indian Herbal Remedies '' - C. P. Khare, Springer Science & Business Media 2004
,, Outlines and Pictures of Medicinal Plants from Nigeria '' - Tolu Odugbemi, Tolu Odugbemi 2008
PHYTOCHEMICAL EVALUATION OF DIFFERENT SOLVENT EXTRACTS OF A TRADITIONAL MEDICINAL PLANT - Umera Begam A. K. and Senthil Kumar R, Department of Biochemistry, Holy Cross College, Tiruchirappalli, Tamil Nadu, India. Department of Biochemistry, Rajah Serfoji Government College, Thanjavur, Tamil Nadu, India
,, A Preliminary Study of Ethnobotanical Use of Plant Species by the Q'eqchi' Maya Community in Toledo District'' - A Thesis Submitted to the University of Belize in Fulfillment of RSCH 4992 - Independent Research As Part of Bachelors of Science in Biology Submitted by Mr. Pedro Choco Under the Supervision of Dr. Thippi Thiagarajan
,, Nutritional and Mineral Composition of the Fruits of Solanum torvum from Ghana'' - Osei Akoto, Lawrence Sheringham Borquaye, Ama Samba Howard, Niib Konwuruk Department of Chemistry, Kwame Nkrumah University of Science and Technology, Kumasi, Ghana
PHARMACOGNOSTIC AND PHYTOCHEMICAL PROFILE OF THE LEAVES OF SOLANUM TORVUM SWARTZ (SOLANACEAE) - THE ASSESMENT OF ITS QUALITY Dr. K. Periyanayagam, Gokila S and K. G. Balasubramaniam Prof. & HOD Department of Pharmacognosy, College of Pharmacy, Madurai Medical College, Madurai-20, Tamilnadu, India.
,, Therapeutic potency of Solanum torvum Swartz on bening prostatic hyperplasia tretment : A review'' - Jason M. Peranginangin, Andreanus A. Soemardji, Ketut Adnyana I, Diah Dhianawaty D
,, Protective effect of Solanum torvum on Doxorubicin- induced hepatotoxicity in rats '' - Mahalaxmi Mohan, Sarika Kamble, J.Satyanarayana, M.Nageshwar, Niranjan Reddy

http://www.japsonline.com/admin/php/uploads/868_pdf.pdf
https://www.arcjournals.org/pdfs/ijrsb/v3-i9/8.pdf
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2816439/
http://www.ijabpt.com/pdf/764-Gracelin[1].pdf
http://www.ijppsjournal.com/Vol4Suppl5/6035.pdf
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2212553115000643
http://www.tandfonline.com/doi/pdf/10.1271/bbb.90789
http://peer-reviewedjournals.com/articles/JMB-MS12-2-04.pdf
http://scialert.net/fulltext/?doi=ijbc.2011.61.67&org=10
http://www.iajpr.com/archive/volume-5/april-2015/15may4.html
https://www.researchgate.net/publication/259156741_Phytochemical_antibacterial_and_antioxident_studies_on_medicinal_plant_Solanum_torvum
http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.636.4101&rep=rep1&type=pdf
http://www.phytojournal.com/vol4Issue1/Issue_may_2015/4-1-52.1.pdf
http://www.bioline.org.br/pdf?rh11011
http://www.ijrap.net/admin/php/uploads/1027_pdf.pdf
http://www.academicjournals.org/article/article1380725553_Prasad%20and%20Shyma.pdf
http://www.ijsat.com/admin/download/[11-01-05-005].pdf
http://www.ajpcr.com/Vol5Suppl3/1189.pdf
http://www.ijabpt.org/applied-biology/antimicrobial-activity-of-a-few-medicinal-plants-against-gram-negative-bacteria.php?aid=4577
http://www.ijsrp.org/research_paper_jun2012/ijsrp-June-2012-46.pdf
http://lib.icimod.org/record/13840/files/3615.pdf
http://pubs.acs.org/doi/pdf/10.1021/cn5001342
http://sphinxsai.com/2016/ph_vol9_no3/2/(333-365)V9N3PT.pdf
http://www.cibtech.org/J-Plant-Sciences/PUBLICATIONS/2013/Vol_2_No_2/JPS%E2%80%A611-014%E2%80%A6MURUGAN%E2%80%A6%20VARIABILITY%E2%80%A6%20HERB.pdf
http://www.fspublishers.org/published_papers/1223_..pdf
https://www.springermedizin.de/evaluation-of-medicinal-plants-from-central-kalimantan-for-antim/8988008
http://pharmacologyonline.silae.it/files/archives/2011/vol1/019.mohan.pdf
http://pelagiaresearchlibrary.com/asian-journal-of-plant-science/vol2-iss6/AJPSR-2012-2-6-712-717.pdf
http://nopr.niscair.res.in/bitstream/123456789/22480/1/IJNPR%204(3)%20278-282.pdf
http://kasetsartjournal.ku.ac.th/kuj_files/2015/A1512021549527532.pdf
http://ijpras.com/Volume-3-issue-2/IJPRAS-2014-3-2-51-59.pdf
https://sig.ias.edu/sites/sig.ias.edu/files/1-s2.0-S037887411630054X-main.pdf
http://wenku.baidu.com/view/4e58c7d026fff705cc170a7e.html
http://www.aensiweb.net/AENSIWEB/aejsa/aejsa/2010/291-301.pdf
http://www.medigraphic.com/pdfs/revcubplamed/cpm-2011/cpm114j.pdf
http://www.innspub.net/wp-content/uploads/IJB-V2No2-p77-84.pdf
http://bioscipub.com/journals/abi/pdf/361-366.pdf
http://www.ethnopharmacologia.org/prelude2016/pdf/biblio-ha-46-asase.pdf
http://moonramkonam.com/now/solanum-torvum-%E0%AE%9A%E0%AF%81%E0%AE%A3%E0%AF%8D%E0%AE%9F%E0%AF%88%E0%AE%95%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AE%BE%E0%AE%AF%E0%AF%8D-medicinal-values/#.V62tL5iLTIW
http://www.shutterstock.com/pic-80041759/stock-photo-malaysia-circa-a-stamp-printed-in-malaysia-shows-medicinal-plant-of-malaysia-solanum.html
http://www.herbgarden.co.za/mountainherb/herbinfo.php?id=513
http://tropical.theferns.info/viewtropical.php?id=solanum+torvum
http://medplants.blogspot.com/2015/05/solanum-torvum-brihati-sundakkai.html#more
http://herbalplantslanka.blogspot.com/2015/04/thibbatusolanum-torvum.html
https://sites.google.com/site/medicinalplantshealing/list-of-plants/turkey-berry
http://www.anupamablog.com/turkey-berry-health-benefits/
http://www.specialtyproduce.com/produce/Foraged_Eggplant_9786.php
http://easyayurveda.com/2014/06/20/brihati-solanum-indicum-qualities-benefits-dose-side-effect/
http://www.saintlucianplants.com/localuses/solatorv.html
http://www.dailygraphiconline.com/features/features/turkey-berry-the-wonderful-medicinal-plant.html
http://www.stuartxchange.com/TandangAso.html
http://www.asiabiotech.com/publication/apbn/11/english/preserved-docs/1111/0726_0743.pdf
http://www.plantbiotechnology.org.in/Brinjal%20alt%20syst%20med%203.pdf
http://globalresearchonline.net/journalcontents/v24-1/24.pdf

niedziela, 31 lipca 2016

Elephantopus scaber, Elephantopus tomentosus, Elephantopus mollis - Słoniowa Stopa, Elefantopus

English version

KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA

Elephantopus scaber jest niewielką byliną z rodziny astrowatych, rosnącą powszechnie na dziko w Południowej i Południowo-Wschodniej Azji, od Indii po Filipiny i Indonezję. A także występującą w Australii, tropikalnej części Afryki oraz Ameryce Południowej i ogólnie uznawaną za roślinę panatropikalną. Blisko z nim spokrewniony i bardzo podobny Elephantopus tomentosus uważany jest za gatunek pochodzący z Ameryki Północnej, ale można go znaleźć jako chwast w wielu różnych tropikalnych rejonach globu i ogólnie uznawany jest za ten sam jeden gatunek razem z Elephantopus'em mollis. Z powodu częstego przypisywania nazw E. scaber, E. tomentosus i E. mollis roślinom o tych samych cechach, wszystkie one mogą być uznawane jako synonimy. Wszystkie rośliny będące kiedykolwiek określone jedną z tych trzech nazw, przez jakikolwiek autorytet w tej dziedzinie, posiadają bliskie podobieństwo. A zagłębiając się w szczegóły w poszukiwaniu sposobu na rozdzielenie tych roślin na trzy odmienne gatunki, dostać można bólu głowy od sprzeczności w opisach różnych autorów. Poza tym u roślin tych istnieje duże prawdopodobieństwo hybrydyzacji, oraz znaczna zmienność cech w zależności od różnic środowiskowych. Tak więc pomimo że E. scaber jest ogólnie opisywany jako mniejszy i posiadający bardziej szorstkie liście niż bujniej rosnący E. tomentosus/mollis, o delikatniejszych i silniej omszonych liściach. Scaber rosnący w żyznej, wilgotnej glebie urośnie większy niż tomentosus/mollis na suchym piaszczystym terenie, i ich liście będą również wyglądać zupełnie inaczej (ale osobiście uważam że to niewielka różnica w kształcie liści powinna być kluczem do rozróżniania tych dwóch typów). Na szczęście szczegółowa botaniczna klasyfikacja tych roślin nie jest za bardzo istotna. Ponieważ te trzy wspomniane gatunki używane są do leczenia tych samych chorób wszędzie gdzie występują. A wyniki naukowych badań potwierdzają w nich zawartość tych samych związków bioaktywnych i posiadanie tych samych właściwości farmakologicznych.
Elephantopus scaber jest najpopularniejszą nawą dla tych roślin, używaną do tłumaczenia ich wielu starodawnych nazw nadanych im przez wiele różnych kultur. Nazwy te notowane były opisując ten surowiec zielarski w tekstach medycznych dawno dawno temu w Chinach, Indiach, Sri Lance i wielu innych krajach. I wiele krajów (głównie z Azji Południowo-Wschodniej) ma swój wkład we współczesne badania naukowe nad leczniczymi właściwościami tego zioła, które rozpoczęły się w latach 70-ych ubiegłego stulecia. Autorzy jednego z tych badań, z Burdwan University, w West Bengal, India, napisali że ,, E. scaber jest jedną z tych roślin które posiadają olbrzymią reputację w rodzimym tradycyjnym systemie medycyny w Indiach, i dzięki swoim zaletom przyciągnął on uwagę i zainteresowanie naukowców badaniem jego właściwości medycznych poprzez testy fitochemiczne i farmakologiczne.'' Dzięki temu zioło to posiada obecnie dobrze potwierdzoną i udokumentowaną, skuteczność w leczeniu raka, infekcji mikrobiologicznych, schorzeń wątroby, gojeniu ran oraz w wielu innych dolegliwościach.
Najpopularniejszą anglojęzyczną potoczną nazwą Elefantopusa scaber jest Elephant's Foot (Słoniowa Stopa albo Stopa Słonia), często jednak zwany jest dokładniej Prickly-leaves Elephant's Foot lub Rough-leaved Elephant's Foot. W celu odróżnienia od Elefantopusa tomentosus i Elefantopusa mollis, nazywanych Woolly-leaved Elephant's Foot, Hairy Elephant's Foot lub Soft Elephant's Foot. Elephantopusa tomentosus/mollis można również znaleźć pod nazwami Wild Tabacco (Dziki Tytoń), False Tabacco (Fałszywy Tytoń) i Tabbaco Weed (Ziele Tytoniowe)(dymowi z jego spalanych liści przypisuje się właściwości odpędzania od domu złych mocy), oraz Wood Mullein (Leśna Dziewanna).
Poniżej wymieniłem niektóre z wielu potocznych nazw tej rośliny w wielu innych językach : Katoopin (Birmański), Ku Di Dan, Di Dan Cao (Chiński), Pied d'elephant, Lastron Marron (Francuski), Elefanten Fuss (Niemiecki), Gojihiva, Kharaparnini, Prastarini (Sanskryt), Gobhi, Samduri, Ban-tambakhu, Adhomukha (Hindi), Galjimi (Gudźarati), Gojiho, Sahasra Buti (Nepalski), Gojilata, Shamdulum (Bengalski), Hastipata, Pathari (Marathi), Anashavadi, Anashovah (Tamilski), Mayurachula (Orija), Ethadi, Ath adi (Sinhalese), Teng Khia (w Tajwanie), Hustikasaka, Eddupattu (Telugu), Hakkarika, Nayi Nalige (Kannada), Anayatiyan, Aanacchuvati (Malayalam), Gojia lota, Hasti pada, Shamdalan, Gejiashak (w Bangladeszu), Dila Dila, Tabatabkohan - E. scaber, Malatabako - E. tomentosus (Tagalog), Kabkabron (Iloko), Tutup Bumi - E. scaber, Litup Bumi - E. tomentosus, Bersih Hitam, Tapak Sulaiman, Tapak Babi, Tapak Lemak (Malezja), Pepalut (Sabah), Tapak Liman, Talpak Tana (Indonezja), Ya kai nok kum, Domai ru lom (Thajlandia), Co luoi meo (Wietnam), Khii Fai Nok Khoum (Laos), Tawmonlar, Womis Kwintu - E. mollis (Surinam), Erva de Colegio, Suacacaa, Fumo de Mata - wszystkie trzy dotyczą konkretnie E. mollis w Brazyli, Shirobanaigakozorina - E. mollis w Japonii.

UPRAWA I ZBIÓR

Elephantopus scaber jest byliną, rosnącą na dziko w wielu tropikalnych i subtropikalnych rejonach świata, na wysokościach do ok. 1500 m.n.p.m.. Roślina ta tworzy rozety owłosionych liści (od 10 do ok. 30cm długości) tuż nad powierzchnią ziemi, które leżą płasko, lub wznoszą się jeśli rosną w zacienionym miejscu. W okresie letnim z rozet tych wyrastają łodygi kwiatowe, często posiadające kilka liści. Łodygi te zazwyczaj są krótsze niż 60cm jeśli rośliny te rosną w silnym nasłonecznieniu, na suchych łąkach, a nawet warunkach stepowych. Ale byliny te często występują również w lasach, w silnym zacienieniu, oraz na wilgotnych żyznych łąkach, i w takich warunkach ich łodygi kwiatowe są zazwyczaj (oprócz młodych roślin) bardziej rozgałęzione i osiągają nawet ok. 1,5m wysokości. Choć jak wspomniałem powyżej, wielu botaników zalicza większość tych bardziej bujnych roślin, o większych, delikatniejszych i mocniej owłosionych liściach, jako odrębne gatunki, zwane Elephantopus tomentosus lub Elephantopus mollis. Niektórzy uważają również że E. scaber ma zawsze fioletowe kwiaty, a wszystkie te podobnie wyglądające Elephantopusy o białych lub różowawych kwiatach, powinny być oznaczane mianem E. tomentosus lub E. mollis.
Elephant's Foot może być łatwo rozmnażany z nasion, a ponieważ zarówno jego korzenie, liście jak i kwiaty uważane są za cenny surowiec zielarski, cała roślina może być wyrywana z korzeniami w okresie kwitnienia, w celu ususzenia. Ale jeśli nie posiadacie zebranych nasion, nie chcecie pozbywać się starych roślin, lub po prostu chcecie używać tego zioła w formie świeżej, możecie zrywać same liście w dowolnym okresie lub kwiaty kiedy się pojawiają. Należy jednak pamiętać że im mniej liści pozostawi się poszczególnej roślinie, tym dłużej będzie trzeba czekać zanim wypuści ona nowe, osłabiona zmniejszoną zdolnością absorbcji światła.
Ekstrakt z liści Elephantopusa scaber jest toksyczny dla szkodliwych insektów takich jak Troiszyk gryzący (Tribolium castaneum), Cotton Stainer (Dysdercus cingulatus) i Wołek kukurydzowy (Sitophilus zeamais), dlatego może być użyty przeciwko nim jako naturalny pestycyd, oraz warty jest dalszych badań jego użyteczności przeciw niepożądanych insektom.

ZASTOSOWANIE KULINARNE

Młode, gorzkie liście Elephantopusa scaber gotowane są jak szpinak lub dodawane do sałatek, spożywanych w Chinach dla lepszego zdrowia. W Malezji świeże lub suszone liście używane są do gotowania w zupach. W Chinach liście i korzenie gotowane są w gulaszu z wieprzowiny, który jest spożywany codziennie przez 4-5 dni w celu wyleczenia z żółtaczki. W Indiach zmiażdżone liście zmieszane z solą, spożywane są razem z twarogiem w celu wyleczenia z czerwonki. Świeże liście są składnikiem Lei Cha - tradycyjnej ziołowej potrawy kuchni Hakka.

ZASTOSOWANIE W KOSMETYCE

W medycynie Siddha (tradycyjny system medycyny na Sri Lance) liście Elephantopusa scaber używane są jako thaali (coś podobnego do wianka) aby zapobiec wypadaniu włosów. Na Filipinach ze zmiażdżonych liści wyciska się na głowę sok w celu spowolnienia utraty włosów. Wyniki Indyjskich badań wykazują że formuła oleju do włosów metanolowego ektraktu z Elephantopusa scaber znacznie stymuluje wzrost włosów.
W Indonezji Elephantopus scaber w formie proszku używany jest do ujędrniania piersi. Zioło to używane jest również w wielu krajach, w formie odwarów do przemywania, a świeże zmiażdżone korzenie lub liście stosowane są jako okłady w przypadkach wielu różnych infekcji skórnych. Jego działania przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwgrzybiczne, przeciwzapalne, przeciwutleniające i wspomagające gojenia ran, sprawiają że zioło to posiada duży potencjał jako składnik kremów pielęgnujących skórę.
Istnieje opatentowany środek wybielający skórę zawierający ekstrakt z Elephantopusa mollis, opisany jako posiadający ,, wysoką efektywność w rozjaśnianiu i wybielaniu przebarwień skóry po opaleniżnie, starczych plam soczewicowatych, piegów, melanodermii i podobnych pigmentacji. '' Wyniki przeprowadzonych w Japonii badań wskazują że ekstrakt z Elephantopusa mollis jest użytecznym środkiem depigmentującym (regulującym proces melanogenezy) i wybielajacym skórę.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Elephant's Foot jest wysoce cenionym ziołem wszędzie tam gdzie można go znaleźć. Zajmuje istotną rolę w tradycyjnej medycynie w wielu tropikalnych i subtropikalnych rejonach na całym świecie. Zazwyczaj zbierany jest z naturalnych stanowisk, jako że w miejscach swojego występowania znaleźć go można przeważnie w obfitych ilościach (czasami jest on nawet określany jako roślina inwazyjna). Suszone liście, korzenie lub całe rośliny, znaleźć można w Azji na targowiskach, również ekstrakty z Elephantopusa scaber, w formie proszku lub płynnej oraz tabletki i kapsułki są dostępne. Elefantopus jest również ważnym składnikiem wielu preparatów ziołowych sprzedawanych w Azji, ale trudno znaleźć jakikolwiek z nich na światowym rynku.
Elephantopus scaber pojawia się zarówno w setkach raportów dotyczących tradycyjnego ziołolecznictwa jak i w tuzinach dokumentacji współczesnych badań farmakologicznych, pochodzących z wielu krajów z różnych kontynentów. Elephantopus tomentosus i Elephantopus mollis zdają się mieć generalnie mniejszą sławę, ale nazwy te także znajdują się w wielu tekstach dotyczących doniesień na temat ich tradycyjnego zastosowania i wyników naukowych badań medycznych. Istnieje wystarczająca ilość źródeł aby widzieć wyraźnie że zarówno tradycyjnie przypisywane właściwości lecznicze jak i wyniki badań fitochemicznych, należące do roślin określanych jako E. tomentosus and E. mollis nie różnią się od tych należących do roślin z przypisaną nazwą E. scaber (która to nazwa jak wspomniałem wcześniej używana jest często jako synonim dla E. tomentosus/mollis, lub genotypy te są po prostu mylone między sobą).
Elephantopus scaber zawiera : germacranolide sesquiterpene lactones (elephantopin, deoxyelephantopin, isodeoxyelephantopin, germacranolide), molephantin, molephantinin, phantomolin, elephantin, alpha-curcumene, beta-amyrin, epifriedelinol, ethyl hexadecanoate, stigmasterol, stigmasteryl, scabertopin, lupeol, dicaffeoyl quinic acids, kwas ursolowy, kwas stearynowy, estry kwasów tłuszczowych, crepiside E, trójterpeny, flawonoidy, estry flawonoidów, saponiny, taniny, glikozydy nasercowe, alkaloidy, chinony, aurony, chalcony i olejki eteryczne 0.05% v/w (hexadecanoic acid (42.3%), isopropyl dimethyl tetrahydronaphthalenol (14.1%), beta-sesquiphellandrene (8.3%), octadecadienoic acid (5.5%), phytol (5.2%) a także copaene isopropyl dimethyl hexahydronaphthalene, cyclosativene).
Elephant's Foot opisywany jest w systemie Tradycyjnej Chińskiej Medycyny jako zioło gożkie, cierpke i zimne, detoksykacyjne, usuwające nadmiar wody z organizmu, obniżające podwyższoną temperaturę i chłodzacy krew. W terminologii Euro-Amerykańskiego Ziołolecznictwa właściwości tego zioła opisywane są jako : przeciwzapalne, ochraniajace i tonizujace watrobę, ochraniajace nerki, chemoprotekcyjne, oczyszczające, wspomagające gojenie ran, przeciwutleniające, przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne (zarówno przeciw bakteriom gram-dodatnim jak i gram-ujemnym), antiprotozoal, antitripanasomal, przeciwmalaryczne, przeciwgrzybiczne, przeciwrobacze, tonizujące serce i układ krwionośny, ściągające, przeciwgorączkowe, moczopędne, emoliencyjne, stymulujące menstruację, aborcyjne, przeciwastmatyczne (przecihistaminowe, antycholinergiczne i stabilizujace mastocyty), przeciwkaszlowe, przeciwbólowe, przeciwcukrzycowe, hipoglikemiczne, przeciwrakowe (cytotoxic, antineoplastic, antimetastatic), przeciwbiegungowe (ale przeczyszczające w dużych dawkach), przeciwwymiotne, stymulujące laktację, przeciwpłytkowe - przeciwzakrzepowe, napotne, przeciwwrzodowe, regenrujace kości, przeciwmutagenne i afrodyzujące. Wyniki badań nad starym szczurami sugerują że etanolowe ekstrakty z lisci Elefantopusa scaber podnoszą zdolności pamięci.
Liście, korzenie, kwiaty lub całe rośliny Słoniowej Stopy, używane są na świeżo lub suszone, do spożadzania odwarów, naparów lub pigułek, spożywanych jako leki na wiele schorzeń takich jak :

- dolegliwości i infekcje układu trawiennego m.in. biegunki, czerwonki, amebozy, stanów zapalnych żołądka i jelit, celiakii, wzdęć, utraty apetytu, niestrawności, stanów zaparcia i wymiotów.

- infekcji jamy ustnej i gardła np. bólu gardła, kaszlu, przeziębienia, grypy, ostrego zapalenia gardła, zapalenia migdałków, nieżytu nosa i wrzodów jamy ustnej. Odwary używane są także do ochrony zębów, jako płyn do płukania. W Indiach sproszkowane korzenie Elephantopusa scaber zmieszane z pieprzem przykładane są w miejsce bólu zęba, korzeń używany jest również zamiast szczoteczki do czyszczenia zębów. Ekstrakt z Elephantopusa mollis jest składnikiem kremu dentystycznego, wzmacniającego i ochraniającego powierzchnię zębów (Swissdent Biocare Toothcream).

- infekcji płuc i zaburzeń układu oddechowego m.in. wirusa RSV, bronchitu, pneumonii, gruźlicy,

- wiele innych rodzajów infekcji bakteryjnych, wirusowych i grzybicznych, jak : infekcje skórne (czyraki, świerzb, ospa, grzybice skóry), zapalenie spojówek, choroby weneryczne (rzeżączka, syfilis), gorączek (włącznie z gorączką połogową i gorączką u dzieci - małe pigułki robione są z miazgi z korzenia i podawane ssącym niemowlakom cierpiącym gorączkę) również infekcji wywołanych przez pierwotniaki typu plasmodium jak malaria i filarioz (nicienie). Malajowie używają tego zioła przeciw robakom u dzieci. Wodne ekstrakty z liści i korzeni Elephantopusa scaber wykazały silne działanie hamujące rozwój HIV-1 RT (96.93 % inhibition ratio).

- schorzeń wątroby jak : zapalenie watroby, żółtaczka, hepatopatii, marskość wątroby i uszkodzenia wątroby wywołane alkoholem

- infekcji oraz zabórzeń pracy nerek i układu moczowego - kamieni nerkowych i pęcherza moczowego, zapalenia nerek, dysurii (bolesne oddawanie moczu), anurii (bezmoczu)

- w leczeniu wielu form raka - wątroby, płuc, piersi, trzustki, szyjki macicy, jelita grubego, tkanki łącznej, skóry (papillomas), prostaty, jamy nosowo-gardłowej i białaczki

- dla regulacji zaburzeń menstruacyjnych, nieregularnej menstruacji, upławów, blennorrhoea, leucorrhoea, ametrorrhagia, menorrhagia, dysmenorrhoea, i zaburzeń menstruacji wywołanych przeziębieniem

- w leczeniu stanów zapalnych, artretyzmu, artralgii pourazowej, reumatyzmu i hemoroidów. W Nigerii Elephantopus mollis używany jest w zwalczaniu stanów zapalnych macicy i jajników.

- w celu zwiększenia oddawania moczu przy schorzeniach związanych z zatrzymaniem płynów w tkankach takich jak obrzęki i bezmoczu (anurii)

- w kuracji cukrzycy, zioło to obniża podwyższony poziom glukozy we krwi i normalizuje poziom insuliny

- w celu wspomagania i przyśpieszenia procesów gojenia ran i złamań kości

- jako środek uśmierzający ból, na bóle głowy, klatki piersiowej

- jako antidotum na ukąszenia węży i pająków

- zioło to spożywane jest również w leczeniu : anemii, beri-beri, tarczycy, zapalenia mózgu typu B, bezsenności oraz jako środek tonizujący mózg

Wywary z korzeni sporzywane są chorobach sercowych oraz jako tonik nasercowy. Sok z korzenia ( 2 łyzki trzy razy dziennie) sporzywany jest w celu wyleczenia dolegliwości sercowych i watrobowych. Świeże korzenie żute są aby zwalczać kaszel, przeziebienie i bóle głowy.

Odwary i napary z wszystkich części rośliny Słoniowej Stopy, używane są również zewnętrznie do obmywania, a świeże zmiażdżone liście i korzenie w formie okładów, aby wyleczyć :

- skaleczenia, rany i zasiniaczenia, dezynfekuje i przyśpiesza gojenie, w tym celu również używana jest posypka ze sproszczowanych liści i korzeni

- infekcje skórne jak ospa wietrzna, róża, ropnie, filariozy (nicienie), odra i dermatozy

- stany zapalne skóry i owrzodzenia. Zmiażdżone liście gotowane w oleju kokosowym nakładane są na wrzody, dermatozy i miejsca objęte podagrą

- dodawane do kąpieli w celu leczenia syfilisu (jednocześnie sporzywany jest napar ze Elefantopusa)

- pasta z korzeni używana jest jako antidotum na jad węży. Korzeń jest miażdżony i wmasowywany od miejsca ukąszenia węża w dół. Na Sri Lance Elephantopus tomentosus używany jest przy ukąszeniu kobry lub żmiji.

- pasta z całej rośliny używana jest przy menorrhagii i na tężec

- pasta z korzenia używana jest do okładów w przypadkach zapalenia płuc, okłady z tej pasty są również pomocne w obnizaniu gorączki

- okłady z tego zioła używane są również na bóle brzucha, pasta z korzenia nakładana jest na czoło w celu uśmierzenia bólu głowy

W stanie Kerala na południu Indii, plemię Kani używa Elephantopusa scaber jako lek przeciwko zakrzepom i problemom układu krażenia. W Malezji ludność Hakka pije sok wyciśnięty z lisci E. scaber, lub herbatę z suszonych bądź świeżych liści i daktyli, jako remedium na udar cieplny.
W swojej ksiązce ,, Jamu, the Ancient Indonesian Art of Healing '' (Jamu, Starożytna Indonezyjska Sztuka Lecznictwa), Susan-Jane Beers napisała - ,, Korzeń z tapak liman (Elephantopus scaber; prickly-leaved elephant's foot) jest lekarstwem na czyraki, natomiast substancje chemiczne zawarte w jego liściach są skuteczne w leczeniu przewlekłych biegunek i gorączki. Ale roślina ta jest lepiej znana jako afrodyzjak i używana jest w formie proszku dla ujędrniania piersi, co sprawia że zioło to można zaliczać zarówno do kategorii środków medycznych jak i kosmetycznych.'' W Indiach i Bangladeszu kwiaty Elefantopusa scaber są szczególnie cenione jako tonik i afrodyzjak, ale cała roślina jest również opisywana jako posiadająca te właściwości. E. scaber jest jednym ze składników Tajlandzkich kapsułek ziołowych Kmalg Chgag Sar na podwyższenie męskiej sprawności seksualnej i leczenie niepłodności mężczyzn. Świeży korzeń tej rosliny używany jest w leczeniu nasieniotoku.

W przeszłości zioło to używane było często przez Malezyjskie położne jako oxytocic uterotonic i stymulant skurczy mięśni macicznych. Odwary stosowane są w celu wywołania skurczy macicy po porodzie, w celu ułatwienia szybkiego wydalenia łożyska, oraz zapobiedzenia poporodowych krwotoków, stanów zapalenia i zakażeń połogowych. W Tamil Nadu w Indiach, korzenie E. scaber używane są do wywoływania aborcji. Elephantopus scaber nie powinien być używany w czasie ciąży, oraz dla bezpieczeństwa powinien być podawany dzieciom jedynie w małych dawkach.

Wszystkie zdjęcia które umieściłem powyżej, należą do roślin które skatalogowałbym jako typ Elephantopus tomentosus/mollis, natomiast poniżej umieszczam zdjęcia roślin które uważam za orginalny typ Elephantopus scaber.

PSEUDOELEPHANTOPUS SPICATUS - Dog's Tongue, False Elephant's Foot, Iron Weed

This plant is closely related to Elephantopus scaber and tomentosa. Although its flower stalk has different structure, and its leaves has smooth surface and look much different too. Pseudoelephantopus spicatus taste the same, has the same medicinal properties and is traditionally used in the same way as E. scaber and tomentosa. It can be found in tropical parts of America, India, Southern China and South-East Asia.