Zioła z Odległych Krain

English version

KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA

Anredera cordifolia jest bujnie rosnącym, tropikalnym pnączem o sukulentycznych liściach, które wytwarza charakterystyczne nadziemne bulwy u nasady liści na starszych pędach, jak i duże podziemne bulwy. Wielu autorów pisze że roślina ta jest rodowita dla Ameryki Południowej a niektórzy że pochodzi ona z Chin. Ale obecnie można ją znaleźć rosnącą na dziko w wielu regionach o klimacie tropikalnym, gdzie uciekła z hodowli często stając się uciążliwym chwastem, z powodu swojego bardzo szybkiego wzrostu. Została ona rozprzestrzeniona nie tylko w większości terenów świata tropikalnego, ale również przeniesiono ją do ogrodów w rejonach o łagodnym klimacie umiarkowanym, a nawet zaczęto uprawiać jako roślinę domową doniczkową, głównie ze względów ja jej atrakcyjny wygląd i słodki zapach kwiatów. Ale pomimo że w niektórych częściach świata roślina ta jest całkowicie nieznana od tej strony, w wielu krajach jest ona o wiele bardziej ceniona ze względu na swoje właściwości kulinarne i medyczne niż za swój urok.
Pomimo iż wielu botaników uważa że Anredera sercolistna pochodzi z Brazylii i sąsiednich krajów (lub może to tylko jeden botanik który tak twierdzi, a wszyscy inni po prostu powielają jego opinię bez żadnego zastanowienia), ja jestem raczej skłonny uznać że została ona tam ściągnięta z Chin, na długo za nim została ona tam zauważona przez botanistów już jako rozpleniony i zdziczały gatunek. Jednym z powodów dla których jestem skłonny tak uważać, jest fakt że będąc obecnie w Australii, można znaleźć tą roślinę w tak wielu miejscach rosnącą doskonale w dziczy. Że gdyby nie dobrze udokumentowane dowody na jej stosunkowo niedawne sprowadzenie na ten kontynent, można by łatwo pomyśleć że jest ona tak gatunkiem rodowitym.
Drugim powodem jest fakt że trudno jest znaleźć jakiekolwiek zanotowane informacje na temat tradycyjnego zastosowania leczniczego, kulinarnego lub przynajmniej jej nazw w rdzennych językach kultur Ameryki Południowej. Tymczasem w Chinach i ich południowo-wschodnich sąsiedzkich krajach, Anredera cordifolia jest dobrze znanym warzywem i środkiem leczniczym, i mówi się o niej że jest tam używana od tysięcy lat.
Trzecim powodem jest moja myśl że dawno, dawno temu pewien botanik mógł po prostu pomylić Anrederę cordifolia z Ullucus tuberosus, podobnie wyglądającym, blisko spokrewnionym i spożywanym w ten sam sposób co Anredera ale rodowitym dla Ameryki Południowej (Inkowie używali go przed przybyciem Europejczyków).
No i na dodatek nawet Departamento de Horticultura e Silvicultura, Universidade Federal do Rio Grande do Sul, Brasil, podaje że - ,, Anredera cordifolia jest pnączem z rodziny Basellaceae bardzo powszechnie występującym w kilku Brazylijskich stanach, głównie na terenach opuszczonych, plantacjach kawy i sadach.'' A jej najpowszechniej używane nazwy potoczne w Południowej i Północnej to Parra de Madeira i Madeira Vine, obie oznaczają że jest to pnącze pochodzące z Madeiry. Madeira to wyspa położona w Archipelagu Portugalskim na północy Oceanu Atlantyckiego blisko Portugalii. Gdzie portugalscy kupcy z Ameryki Południowej mogli spotykać się z tymi przybyłymi z Chin stulecia temu.

Pomimo że wiedza na temat użyteczności tej rośliny nie została tak szeroko rozpowszechniona jak sama ta roślina. W wielu krajach tropikalnych jest ona obecnie używana jako warzywo liściaste, warzywo bulwiaste, i środek ziołowy na infekcje, rany, dolegliwości wątroby, cukrzycę i inne schorzenia. Tak więc podczas gdy w wielu regionach sadzona jest ona jako ozdoba w ogrodach, w innych można ją zobaczyć częściej w ogródkach warzywnych lub nawet na plantacjach (Chin, Indonezja, Argentyna).
Mówi się że Anredera cordifolia jest spożywana przez mieszkańców Chin, Tajwanu i Korei od tysięcy lat i posiada tam długą tradycję zastosowania leczniczego. Prawdziwa historia z Wojny Koreańskiej opowiada o poważnie rannym żołnierzu Wietkongu który musiał jeść liście Anredery. Po zjedzeniu tych liści jego rany zaczęły nagle stawać się bardziej zdrowe i zagoiły się szybko. I od tamtego czasu Anredera stała się obowiązkowym pożywieniem w Wietnamie.
Stosunkowo niedawno zioło to stało się popularne w Indonezji, gdzie sadzone jest w ogrodach zarówno jako roślina ozdobna jak i warzywo, jak i również uciekło z hodowli, zdziczało i stało się chwastem środowiskowym na niektórych obszarach. Zostało tam ono prawdopodobnie ściągnięte z Chin, jako że w Indonezji i Malezji najczęściej zioło to nazywane jest Binahong, a uznaje się że słowo to pochodzi z języka używanego w Kantonie. Indonezja jest obecnie krajem gdzie Anredera cordifolia jest prawdopodobnie bardziej znana jako środek zielarski niż gdziekolwiek indziej. W ostatnich latach Indonezyjscy naukowcy przeprowadzili wiele testów badając skład chemiczny i działanie farmakologiczne tej rośliny. Poddając próbie jej tradycyjnie przypisywane właściwości medyczne i sprawdzając potencjał jej zastosowania we współczesnej profesjonalnej opiece medycznej zarówno ludzi jak i zwierząt hodowlanych. Tylko nieliczną ilość badań nad tym ziołem przeprowadzono w Chinach, na Tajwanie i w Malezji, i nie udało mi się znaleźć ani jednego dokumentu o tego typu badaniach przeprowadzonych w Ameryce Południowej lub innych krajach.

Smutnym jest że instytucje rządowe w kilku krajach, jak Department of Agriculture, Fisheries and Forestry w Australii, uczą ludzi jak niszczyć tą rozchwaszczoną roślinę, zamiast uczyć ich jak używać jej jako pożywienia i środku leczniczego (zarówno dla ludzi jak i zwierząt) - o niczym takim nie wspominają oni nawet w swoich broszurach o tym że roślina ta jest jedynie zagrożeniem. Zamiast podawać im receptury na użycie tego ekspansywnego warzywa, mówią oni swoim obywatelom jakich herbicydów używać aby je zniszczyć. W Australii wydają oni również tysiące dolarów na wytępienie Anredery, i wprowadzili zakaz na ściąganie tej rośliny do Stanu Południowej Australii. Wydawać pieniądze na niszczenie ekologicznego, zdrowego pożywienia i leku, i deklarować jej posiadanie nielegalnym, co za chory świat!

A oto niektóre z potocznych nazw używanych dla Anredery cordifolia: Madeira Vine, Potato Vine, Basell Potatoes, Lamb’s Tail Vine, Bridal Wreath, Mignonette Vine, Heart-leaf Madeira Vine, White Shroud (Angielski), Binahong (Indonezja i Malezja), Pinahong (Indonezja - Sulawesi), Winahong (Indonezja - Bali), Asahi-kazura (Japońska nazwa która używana jest również dla Antigonon leptopus), Dheng San Chi (Chiny - Kantoński), Luo kui Shu (Chiny - Mandaryński), Enredadera del Mosquito, Parra de Madeira (Hiszpański), iDlula (Republika Południowej Afryki), Folha Gorda, Bertalha (Brazylia), Rubaca (Kolumbia), Papilla, Zarza (Argentyna), Speck Blatter (Niemiecki, oznacza tłusty liść, bekonowaty liść), Vigne de Madère (Francuski).
Anredera cordifolia posiada również botaniczne synonimy, takie jak: Boussingaultia cordifolia, Boussingaultia gracilis i Boussingaultia baselloides, ale żaden z nich nie jest obecnie używany.

Istnieje kilka nazw gatunków Anredery które można znaleźć w literaturze botanicznej. Ale wszystkie ich opisy jakie znalazłem są szczątkowe i mętne, i nie ukazują ani jednej istotnie odmiennej cechy która odróżniałaby te tak zwane ,,inne gatunki'' od Anredery cordifolia. Aby przekonać mnie do uznania tych opisanych roślin za coś więcej niż tylko drobne mutacje A. cordifolia. A każdy kto kiedykolwiek uprawiał A. cordifolia przez pewien okres czasu i w różnych warunkach, wie dobrze że nawet klony z tego samego osobnika mogą wyglądać nieco odmiennie. Jedynym wyjątkiem jaki znam jest Anredera vesicaria synonim Anredera leptostachys, która zawsze ma znacznie węższe, eliptyczno-lancetowate liście i nie wytwarza bulw na nadziemnych pędach.
Wszystkie gatunki Anredery nazwane inaczej niż cordifolia posiadają takie same zanotowane tradycyjne zastosowania medyczne, i odkryto w ich tkankach takie same substancje chemiczne jak te w u A. cordifolia.
Anredera cordifolia może być łatwo pomylona z Basella rubra, i jako że liście obu tych roślin są głównie spożywane i stosowane jako środek zielarski w ten sam sposób, Basella bywa również nazywana Binahong w Indonezji. Poza bulwami, których B. rubra nie wytwarza, i zupełnie odmiennie wyglądającymi kwiatami, można je rozróżnić po pędach, które są o wiele grubsze u Baselli, nawet na młodych szczytach.

A oto filmik jaki nakręciłem o Anrederze - https://www.youtube.com/watch?v=bbcJKtoa50w&t=16s

UPRAWA I ZBIÓR

Anredera sercolistna jest wieloletnim tropikalnym pnączem o sukulentycznych liściach. W gorącym i wilgotnym klimacie wykazuje gwałtowny wzrost i jej pędy mogą wzrastać o 1m długości w jedynie cztery dni. Może się ona rozrastać na ponad 10m wysokości i szerokości, obrastając całkowicie krzewy i niski drzewa. Z powodu wytwarzania wielu nadziemnych bulwek na swoich pędach roślina ta może być tak ciężka, że jej ciężar może nawet łamać konary drzew które pokrywa. Produkuje ona również podziemne bulwy, które mogą być większe niż piłka futbolowa i znajdować się nawet metr pod ziemią. Może ona również rosnąć bez żadnej podpory do pięcia się, będzie się wtedy płożyć po podłożu, tworząc gęstą matę tłumiącą drobną roślinność. Anredera może być łatwo rozmnażana przez swoje nadziemne lub podziemne bulwy, potrafi ona nawet wyrastać z odciętego kawałka bulwy. Szybko i łatwo wyrasta również z sadzonek i odkładów, a także może być rozmnażana z nasion.
Faktycznie może ona być rozmnożona po prostu przez przypadek, wyrastając po prostu z kawałka odłamanego pędu (które łamią się łatwo) lub drobnej bulwki otrząśniętej przez wiatr. I to w połączeniu z gwałtownym wzrostem tej rośliny sprawia że jest ona bardzo inwazyjna. Jeden osobnik Anredery cordifolia może wyprodukować setki nadziemnych bulw, które potrafią wisieć na pędach latami, dorastając do wielkości kciuka i nieraz tworząc pęki większe od dłoni dorosłego człowieka. Mogą one opadać na ziemię po osiągnięciu dojrzałości lub pod wpływem stresu środowiskowego. Nadziemne bulwy potrafią kiełkować nawet po 15 latach przechowywania, a podziemne po 10 latach. W regionach z suchszymi okresami roślina ta wytwarza nasiona, które ponoć wymagają perfekcyjnych warunków aby wykiełkować.

Anredera lubi klimat tropikalny i subtropikalny, ale rośnie również jako roślina wieloletnia w regionach o łagodnym klimacie umiarkowanym (z najniższymi temperaturami ok. -15'C). Ale mrozy zabijają jej nadziemną część, która odrasta z bulw na wiosnę. Może być ona również uprawiana jako roślina jednoroczna w miejscach o srogiej zimie, lub z łatwością hodowana w doniczkach jako roślina domowa. Można również po prostu przetrzymać jej bulwy w suchym, ciepłym miejscu przez zimę, aby wysadzić je z powrotem na dwór kiedy mrozy się skończą.
Anredera lubi lekkie zacienienie i pełne nasłonecznienie, i dobrze sobie radzi z piekącym słońcem i silnymi suszami. Roślina ta ogólnie rośnie nieco lepiej w suchszym klimacie niż przy bardzo wysokiej wilgotności powietrza, ale jeśli nie będzie mieć dużo wilgoci w glebie jej wzrost będzie wolniejszy. Preferuje ona żyzną, kompostową, dobrze przepuszczalną glebę ale potrafi się zaadaptaptować do niemal każdego typu gleby. Anredera znosi lekkie zasolenie i można j znaleźć rosnącą w lasach namorzynowych.
Kwiaty pojawiają się u niej przeważnie w porze suchej, dlatego roślina ta może wcale nie kwitnąć w klimacie wilgotnym przez cały rok. A jeśli chce się zmusić swoją doniczkową Anrederę do kwitnienia, należy przestać ją podlewać do czasu aż jej ziemia będzie całkowicie sucha i nieco przyciąć.
Roślina ta jest generalnie odporna na choroby i insekty, chociaż może ona być atakowana przez grzybicę Alternaria alternata powodującą plamy na liściach, i żuki Plectonycha correntina lubią żerować na jej liściach. W uprawie domowej przędziorki i mszyce mogą być problemem.
Liście, młode czubki pędów i bulwy Anredery mogą być zbierane o każdej porze roku, i nawet w temperaturze pokojowej liście i młode pędy dobrze się przechowują i potrafią zachować się nie więdnąc nawet przez kilka dni. Ale nie mając bliskiego dostępu do tej rośliny, i chcąc zachować ją świeżą na dłużej bez umieszczania w lodówce, można ścinać jej całe kilku metrowe pędy, i zwinięte trzymać w otwartym plastikowym worku, zrywając z nich liście i delikatne czubki pędów wedle potrzeby. Liście i pędy tego warzywa mogą być z łatwością zniszczone przez włożenie do lodówki ustawionej na bardzo niskie temperatury, przy stopniach bliskich zeru zielone tkanki tej rośliny szybko umierają i zaczynają gnicie. Bulwy mogą być przechowywane w chłodnym, suchym i ciemnym miejscu przez kilka lat. Wszystkie części tej rośliny mogą być pocięte i ususzone na słońcu w celu przechowywania na użytek medyczny.
Liście i pędy Anredery są nie tylko spożywane przez ludzi, ale także używane do karmienia zwierząt howowlanych, takich jak króliki i kury.

ZASTOSOWANIE KULINARNE

Liscie i młode czubki pędów Anredery mogą być spożywane na surowo lub gotowane, świeże są bardzo soczyste, chrupiące i dosyć śluzowate, i mają lekko gorzki smak. Można je jeść na kanapkach, dodawać do sałatek, dusić na parze lub gotować jak szpinak, dodawać do zup lub potraw smażonych, albo smażyć w panierce lub cieście pakora, i są one bardzo pożywne.
Na Tajwanie liście Anredery sercolistnej smażone na oleju sezamowym są często serwowane w restauracjach. Świeże liście sprzedawane są tam na lokalnych straganach a ich ceny są wyższe od niektórych innych warzyw.
Jej bulwy, nazywane niekiedy Basell Potatoes (Basellowe Ziemniaki), mogą być jedzone na świeżo, ale moment po pogryzieniu tych przyjemnie chrupkich bulw, jej sok w połączeniu ze śliną zamienia się w gęsty śluz. Ale są one smacznym pożywnym warzywem korzeniowym po upieczeniu, usmażeniu lub ugotowaniu. Młode drobne naziemne bulwy Anredery mogą być prażone jak kasztany jadalne.
Jedzenie na raz większych ilości świeżych liści lub bulw może powodować rozwolnienie.

ZASTOSOWANIE KOSMETYCZNE

W Chinach ekstrakt z liści i bulw Anredery cordifolia używany jest do szamponów, które mogą pobudzać metabolizm skóry i stymulować wzrost włosów. W Gujanach i Gwatemali, liście blisko spokrewnionego gatunku Anredera leptostachys są miażdżone i ich sok używany do mycia aby nadać skórze i włosom miękkości i sprężystości, dzięki jego właściwościom nawilżającym.
W Ekwadorze rośliny gatunku Anredera ramosa w całości są miażdżone i rozcierane w gorącej wodzie, i używa jej do kąpieli dla dzieci w celu zatrzymania gorączki i bólów głowy. W Argentynie używa się jej do mycia niemowląt.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Anredera cordifolia posiada prawdopodobnie kilku tysiącletnią tradycję zastosowania medycznego w Chinach, na Tajwanie i w Korei. Od wielu lat jest ona również używana jako ludowy środek leczniczy w niektórych regionach Południowo-wschodniej Azji i Ameryki Południowej. Pod koniec ubiegłego stulecia, badania naukowe nad składem chemicznym i właściwościami farmakologicznymi tej rośliny rozpoczęto przeprowadzać na Tajwanie i w Chinach. W ostatnich latach Anredera zyskała uwagę naukowców w Malezji i Indonezji, gdzie rządowe wsparcie dla promocji medycyny ziołowej spowodowało że Indonezja stała się liderem w badaniach nad tym ziołem. Duża liczba pozytywnych wyników testów nad działaniami medycznymi Anredery przypisywanymi jej przez ziołoleczników, przyczyniła się do dalszej popularyzacji użycia tej rośliny jako leku ziołowego. Ale poza tymi kilkoma azjatyckimi krajami, gdzie posiada ona wysoką reputację i znaczące miejsce w lecznictwie ludowym, głównym nurcie współczesnego ziołolecznictwa a nawet medycynie ortodoksyjnej. Zioło to jest głównie jedynie ludowym środkiem leczniczym w kilku innych regionach globu, pomimo jej szerokiego rozpowszechnienia na świecie i często sporej popularności jako warzywo.

Liście i pędy Anredery cordifolia opisywane są jako : przeciwutleniające, przeciwdrobnoustrojowe, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwwrzodowe, gastroprotekcyjne, wspomagające trawienie, ochraniające wątrobę i nerki, moczopędne, przeciwcukrzycowe, przeciwhipoglikemiczne, przeciwnadciśnieniowe, hipolipidemczne, przeciwrakowe (cytotoksyczne i antymutagenne), stymulujące gojenie ran, homeostatyczne, przeciwpasożytnicze i przeciwotyłościowe.

W Tradycyjnej Chińskiej Medycynie świeże lub ususzone na słońcu bulwy są najczęściej używaną częścią tej rośliny. Ich nazwa farmaceutyczna to Bulbilus anrederae, zwane są one także Tang Saam Cat po Kantońsku, Tu San Qi na Tajwanie, Akazakazura w Japonii, Deungsamchil w Korei. Opisywane są one jako gorzkie, rozgrzewające, pobudzające żołądek i śledzionę, otwiera merydiany wątroby i nerek, tonizuje nerki, wzmacnia lędźwie i kolana, usuwa opuchlizny i eliminuje zastój krwi. W terminologii Ziołolecznictwa Zachodniego bulwy Anredery opisywane są jako : przeciwzapalne, ochraniające wątrobę i nerki, przeciwwirusowe (anti-herpes virus, anti-adenoviruses), tonizujące, i stymulujące produkcję tlenku azotu. Prawdopodobnie posiadają one również większość jeśli nie wszystkie pozostałe działania zielonych części Anredery, jako że często opisywane i stosowane są one na równi.

Liście Anredery cordifolia zawierają : saponiny 28mg/g (triterpenoid saponin [boussingoside A1]), flawonoidy (tetrahydroxyflavonol, desmosflavone, demethoxymatteucinol), polifenole, alkaloidy, chinony, steroidy (beta-sitosterol), terpenoidy, monoterpenoidy i seskwiterpenoidy, polisacharydy, monosacharydy (L-arabinose, D-galaktose, L-rhamnose,D-glucose), glikozydy, kwas askorbinowy, kwas oleanolowy, fenol i związki fenolowe (p-coumaric acid).
100g lisci Anredery cordifolia zawiera : 136mg potasu, 89mg wapnia, 18mg fosforu, 1.61mg żelaza, 0.78mg witaminy C, 0.59mg niacyny, 0.13mg witaminy B2, 0.01mg witaminy B1.

W bulwach Anredery wykryto : saponiny 43mg/g (triterpenoid saponins [larreagenin, 3β-hydroxy-30-noroleana-12, 18-dien-29-oate, boussingoside E and quinosaponin-9]), flawonoidy, polifenole, polisacharydy, taniny, steroidy, proteiny (anacodin), kwas ursolowy.

Liście, całe pędy, nadziemne i podziemne bulwy jak również i kwiaty Anredery cordifolia, przyjmowane są w wielu formach. Mogą być one spożywane świeże lub ususzone (kapsułki, pigułki i całe lub pocięte ususzone bulwy dostępne są na niektórych rynkach azjatyckich), w formie wywarów lub nalewek. W Tradycyjnej Chińskiej Medycynie standardowe dawki dla użycia wewnętrznego wywarów z nadziemnych bulw wynoszą 3-9g suszu lub 30-60g świeżych. Mogą być one zwyczajnie gotowane w wodzie lub w rosole albo zupie z wieprzowiny.

Roślina ta stosowana jest wewnętrznie jako środek w leczeniu schorzeń takich jak :

- Infekcje. Jest ona powszechnie spożywana w celu zwalczania wielu różnych typów infekcji, zarówno bakteryjnych, wirusowych, grzybicznych lub pasożytniczych. W Indonezji Anredera jest tradycyjnie stosowana na infekcje żołądkowe, nerek, gruźlicę i dur brzuszny. W Kolumbii wywary z liści i pędów spożywane są przy gorączce i infekcjach skórnych (zioło to jest również szeroko stosowane zewnętrznie na choroby skórne, ale więcej o tym poniżej w tym artykule). Używa się jej również w leczeniu chorób przenoszonych drogami płciowymi.
Antybakteryjne działanie tego zioła opisane zostało jako podobne do antybiotycznego działania penicyliny i tetracykliny, z szerokim spektrum zwalczanych organizmów. Działa ona zarówno na gram-dodatnie jak i gram-ujemne bakterie. Badania dowiodły że zioło to hamuje wzrost Aeromonas hydrophila, bakterii występującej w rybach, wywołującej zaburzenia żołądkowe u ludzi, i Streptococcus pyogenes które mogą wywoływać zapalenie migdałków.
Bulwy posiadają potwierdzone działanie przeciw wirusom typu herpes i adenovirusom in vitro, flawonoidy wyizolowane z tej rośliny wykazały lekkie działanie przeciw HIV.

- Schorzenia wątroby. W Chinach i Indonezji Anredera jest spożywana w celu ochrony i regeneracji wątroby, oraz jako środek przeciwzapalny, jest ona używana w leczeniu chorób wątroby takich jak zapalenie wątroby.

- Dolegliwości żołądkowe. Anredera jest szeroko konsumowana jako pomoc na zaburzenia układu trawiennego, takie jak infekcje, stany zapalne żołądka i jelita grubego, biegunki i wrzody. Pomimo że jest ona ogólnie uważana za zioło przeciwbiegunkowe, głównie dzięki swoim właściwościom przeciwmikrobicznym, łagodzącym żołądek i relaksującym mięśnie układu trawiennego, jej świeże liście i bulwy mogą działać rozwalniająco zjedzone w większych dawkach. Historycznie, sadzono ją często w pobliżu latryn w Australii ze względu na to działanie. Sam osobiście zjadam jedynie dwa lub trzy listki na raz na czczo, i nigdy nie doświadczyłem działania rozwalniającego. I myślę że można zjeść ich o wiele więcej na jeden raz nie mając rozwolnienia, jeśli jest to w połączeniu z solidnym posiłkiem.

- Problemy układu oddechowego. Na południu Meksyku i na Kubie zanotowano wewnętrzne użycie tego zioła w terapii astmy i bronchitu. Na Jawie w Indonezji roślina ta jest używana w leczeniu gruźlicy, astmy, i ogólnie różnego typu kaszlu. W Kolumbii, świeże liscie i pędy są macerowane w wodzie i używane do miejscowych kąpieli na dolegliwości oddechowe.

- Zaburzenia układu sercowo-naczyniowego. W Indonezji Anredera jest stosowana w terapii wielu dolegliwości układu krążenia, takich jak podwyższone ciśnienie krwi, podwyższony poziom cholesterolu, i zakrzepy krwi. Na południu Meksyku i na Kubie używa się jej w kuracji palpitacji serca.

Ekstrakty z liści Anredery sercolistnej w dawkach 50 mg/kg bw wykazay działanie antyhipertensyjne w testach na szczurach, zmniejszają one również tępo pracy serca wywołane adrenaliną i wykazują słabe działanie moczopęne porównywalne do furosemide. Etanolowe ekstrakty z Anredery cordifolia wykazały działanie rozszerzające naczynia krwionośne w kręgach aorty u królików, a także rozszerzające naczynia serca u żab.
Dowiedziono również że roślina ta jest pomocna w leczeniu chorób serca dzięki obniżaniu poziomu lipidów, trójglicerydów i LDL, i podwyższaniu poziomu HDL.

- Cukrzyca. Zioło to jest powszechnie używane jako tradycyjny lek przeciw-cukrzycowy w Indonezji, na Tajwanie i w Kolumbii. W Indonezji w tym celu gotuje się liście i pije wywar po ostudzeniu.

Anredera sercolistna należy do tych roślin które imitują działanie insuliny. Saponiny zawarte w liściach i bólwach tej rośliny pełnią funkcję stymulacji wydzielania insuliny w komórkach trzustki, z intensywnością zależną od dawki. Standaryzowane ekstrakty z liści Anredery cordifolia posiadają działanie hamujące enzym alfa-glucosidase.

- Gojenie ran. Anredera słynie w wielu krajach Azji Południowo-wschodniej i Ameryki Południowej z bycia środkiem na przyśpieszenie gojenia ran. Pomimo że jej liście stosowane są głównie zewnętrznie jako okłady na rany, działając antyseptycznie i przeciwzapalnie, ich spożywanie posiada dowiedzioną skuteczność w stymulacji gojenia ran.
Prawdziwa historia opowiada o żołnieżu Wietkongu który został poważnie ranny podczas Wojny Wietnamskiej, i musiał jeść liscie Anredery. Jego rady momentalnie zaczęły stawać się świeższe i zdrowsze, i od tamtego czasu roślina ta stała się obowiązkowym pożywieniem w Wietnamie. W Indonezji jest ona zarówno spożywana jak i stosowana zewnętrznie po operacjach i porodach. W Chinach i na Tajwanie Anredera sercolistna jest ważnym składnikiem słynnego medykamentu w proszku - Yunnan Baiyao, używanego w celu zatrzymania krwawienia.

- Problemy z nerkami. W Indonezji Anredera jest stosowana tradycyjnie przeciw infekcjom nerek. W Tradycyjnej Chińskiej Medycynie roślina ta (szczególnie nadziemne bulwy) jest używana w ziołowych preparatach na leczenie różnych dolegliwości nerek i jako środek ochraniajacy nerki i moczopędny.
Testy laboratoryjne potwierdziły że liście A. cordifolia mogą zapobiegać toksycznemu uszkodzeniu nerek, pomagają w regeneracji komórek nerek i polepszają funkcjonowanie nerek.

- Obrzęki. Roślina ta jest przyjmowana doustnie jako pomoc przy obrzękach, posiada ona działanie moczopędne. Wodne ekstrakty z liści, pędów i bulw potrafią ograniczyć obrzęki paluchów u szczurów wywołane przez carrageenan gum. Stosuje się ja również zewnętrznie w formie okładów lub używa do masowania dotkniętych schorzeniem miejsc.

- Nowotwory. W Indonezji wywary z liści używane są przeciwko nowotworom.
Wyniki badań wykazały że ekstrakt z liści A. cordifolia jest obiecującym środkiem przeciwrakowym przeciw komórkom raka szyjki macicy typu HeLa (wykazały one działanie cytotoksyczne i pobudzały apoptozę komórek HeLa z IC50 w ilości 75 μg/mL), a także dobre działanie przeciwko komórkom raka jelita grubego typu HT-29 i komórkom raka piersi typu MDA-MB231.

- Stan poporodowy. W Indonezji roślina ta stosowana jest w celu poprawy stanu zdrowia po porodzie, szczególnie dla leczenia ran po operacji cięcia cesarskiego. W Tajlandii Anredera cordifolia jest jednym z najczęściej używanych gatunków roślin leczniczych stosowanych w kąpielach ziołowych i suplementach diety.

- Bóle. Posiekane liście A. cordifolia gotowane są w wodzie i używane jak ludowy przeciwbólowy środek leczniczy w Kolumbii i na Tajwanie. W północno-zachodniej części Argentyny, pędy A. cordifolia stosowane są jako lek bóle głowy i bóle zębów. W Chinach nadziemne bulwy są używane przeciw bólom w biodrach i kolanach, obrażeń i złamań.
Wyniki testów sugerują że etanolowe ekstrakty z Anredery cordifolia wykazują znaczące działanie przeciwbólowe, porównywane ze standardowymi lekami.

- Napięcie mentalne i stres fizyczny. W Indonezji roślina ta jest tradycyjnie używana w celu ulgi w stanach napięcia umysłowego i fizycznego. W Chinach bulwy i liście stosowane są jako środek sedatywny.

- W Indonezji zioło to używane jest w celu stymulacji wzrostu ilości mleka u karmiących matek.

- W Tradycyjnej Chińskiej Medycynie Anredera stosowana jest w celu wzrostu poziomu męskiego libido.

- Żucie świeżych liści lub bulw, albo używanie wywarów z suszonego ziela lub bulw do płukania ust, pomaga przy zapaleniu gardła i krwawiących dziąsłach.

Zewnętrznie, wszystkie części rośliny Anredera cordifolia są stosowane, ale w szczególności świeże zmiażdżone liście są przykładane na :

- Rany. Jednym z najczęstrzych tradycyjnych zastosowań leczniczych tej rośliny jest jej użycie zewnętrzne na rany w celu stymulacji gojenia. Zazwyczaj przykłada się świeże rozgniecione liście, ale pasta z bulw lu całych młodych pędów, wywary lub inne płynne ekstrakty z jakiejkolwiek części rośliny mogą również być używane w formie okładów lub do obmywania. Pomaga ona na wiele sposobów, jako że zioło to działa nie tylko antyseptycznie i przeciwzapalnie zapobiegając infekcjom, ale również pomaga w regeneracji tkanki skóry poprzez wzrost ilości komórek fibroblastów, i stymulację tworzenia kolagenu (jak wykazały wyniki testów laboratoryjnych).
Badania farmakodynamiczne pokazują że Anredera sercolistna pomaga obniżyć czas potrzebny dla krzepnięcia krwi.
Anredera jest stosowana zewnętrznie nie tylko na drobne zranienia ale również w celu leczenia poporodowych ran krocza, ran po cięciu cesarskim i innych operacjach chirurgicznych. W konkluzji jednego z badań klinicznych przeprowadzonych w Indonezji stwierdzono że : ,, Wywar wodny z Binahong [najpopularniejsza nazwa używana dla A. cordifolia w Indonezji] jest bardzo dobry dla rewitalizacji skóry, dodaje jej wytrzymałości, pobudza krążenie krwi, usuwa opuchlizny i zakrzepy krwi, przywraca jej dobra kondycję, i leczy rany. Wywary wodne z Binahong mogą być używane jako alternatywny środek w leczeniu ran krocza.''

- Poparzenia skóry. Tradycyjne stosowanie świeżych, zmiażdżonych liści Anredery jako okłady na poparzenia, zostało dowiedzione w testach laboratoryjnych jako efektywne we wzmaganiu procesów gojenia.

- Stłuczenia, zasiniaczenia. Zmiażdżone bulwy i świeże liście są stosowane w celu pozbycia się siniaków i opuchnieć. Zioło to pomaga zatrzymać wewnętrzne krwawienie i przynosi ulgę stłuczonym miejscom, i uśmierza bóle.

- Złamania. W Chinach, Indonezji i Meksyku, Anredera jest stosowana zewnętrznie w leczeniu złamań kości i otwartych ran tkanki mięsniowej.

- Stany zapalne mięśni i ścięgien, artretyzm, podagra. W wielu krajach świeże, zmiażdżone części rośliny są przykładane w miejscach stanów zapalnych i bóli artretycznych (są one również jedzone i wywary z nich pite w celu przyniesienia ulgi).

- Dolegliwości układu oddechowego. W Kolumbii wodny macerat ze świeżych liści i pędów stosowany jest do miejscowych kąpieli w przypadkach problemów z oddychaniem.

- Opuchliny. Świeże liście są miażdżone i używane jako okłady i do masowania dotkniętych schorzeniem miejsc.

- Pogryzienia i użądlenia. Brazylijczycy stosują tradycyjnie liscie A. cordifolia w leczeniu ran po ugryzieniach zwierząt, np. psów, ukąszeniach pająków i użądleniach insektów.

- Schorzenia skóry. Zmiażdżone liście przykładane są na grzybice, kurzajki, czyraki, świąd, irytacje i hemoroidy. W Republice Południowej Afryki sok z liści stosowany jest na swędzące alergiczne wysypki spowodowane przez kontakt z brudną wodą.

- Zmiażdżone bulwy A. cordifolia przykładane są w celu wzmocnienia lędźwi i kolan.

- W Ekwadorze cała roślina Anredery ramosa jest miażdżona i rozcierana w gorącej wodzie, która używa się do kąpieli dla dzieci w celu ulgi w gorączce i bólach głowy. W Argentynie używa się jej do kąpania niemowląt, a wywary z suszonych liści są stosowane przeciw bólom neuralgicznym i do przemywania oczy.

EFEKTY UBOCZNE I PRZECIWWSKAZANIA

Spożywanie i medyczne zastosowanie Anredery cordifolia jest ogólnie uznawane za bezpieczne jeśli stosowane z właściwym umiarkowaniem. Pomimo jej używania jako pożywienia i leku przez setki lat przez wiele różnych kultur, brak jest jakichkolwiek relacji o jej szkodliwości. Badania laboratoryjne również wykazały brak ostrej jak i przewlekłej toksyczności spożywania ekstraktów z liści A. cordifolia. Wyniki testów przeprowadzonych na szczurach sugerują że kobiety w ciąży mogą bezpiecznie spożywać liście tej rośliny.
Niemniej jednak jak każda z roślin bogatych w saponiny, może ona powodować silne interakcje spożywana podczas przyjmowania pewnych leków, na przykład podczas terapii hormonalnej. Nadmierne spożycie świeżych części Anredery cordifolia może powodować biegunki, a w przypadkach ekstremalnych nawet wymioty.