piątek, 19 marca 2021

Arundina graminifolia - Orchidea Bambusowa, Storczyk Bambusowy


      KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA 

    Arundina graminifolia jest gatunkiem naziemnych tropikalnych orchidei, unikalnym pod względem charakterystyki wzrostu. Tworzy ona kępy pojedyńczych, wysokich, prostych i nierozgałęzionych pędów wzniesionych prostopadle, z pięknymi storczykowymi kwiatami na czubkach. Pochodzi ona z tropikalnych i subtropikalnych regionów Azji, od Nepalu, Indii, Sri Lanki, południa Chin, przez Południowo-Wschodnią Azję po Wyspy Ryukyu i Tahiti. I jest chodowana w wielu tropikalnych regionach na całym świecie, i znaturalizowana na niektórych obszarach Hawajów, Meksyku, Panamy, Kolumbii i Południowej Afryki.
   Arundina jest wysoce ceniona ze swoich walorów ozdobnych i obecnie nawet na swoich rdzennych terytoriach, jest ona częstszym widokiem w ogrodach niż w stanie dzikim. Łowcy orchidei i zbieracze roślin leczniczych spowodowali że jej dzika populacja w wielu regionach skurczyła się do drastycznie niskiego poziomu. Ponieważ pomimo że obecna popularność tej rośliny spowodowana jest głównie jej wdzięcznym wyglądem, dla wielu ludzi jest ona wciąż ważnym lekiem ludowym.
   Lecznicze właściwości Arundiny są szczególnie cenione w Tradycyjnej Medycynie Dai, i jest ona jednym z najczęściej stosowanych roślin leczniczych w TMD. Tradycyjna Medycyna Dai jest systemem medycyny ludności Dai, grup etnicznych posługujących się językiami Tajskimi zamieszkujących głównie południowe części prowincji Junan w Chinach. Roślina ta jest również używana w ziołolecznictwie w Indiach, Bangladeszu, na Sri Lance i w krajach Azji Południowo-Wschodniej. A pozyskiwana jest wciąż głównie ze stanu dzikiego, ale czasami również jest sadzona w ogrodach z innymi roślinami leczniczymi.

   Podczas gdy w świecie zachodnim obecnie orchidee są widziane prawie całkowicie jedynie jako piękne kwitnące rośliny ozdobne. W terenach wiejskich tropikalnej i subtropikalnej Azji i Oceanii, ale również i tropikalnej Ameryki i Afryki, wiele rodzai orchidei jak Arundina jest wciąż ważnym, powszechnie używanym lekiem ludowym.
   Nazwa Orchidea pochodzi od greckiego słowa ,,orchis'', znaczącego dosłownie jądra. Uznaje się że to Teofrast jako pierwszy użył słowa Orchis jako nazwy dla szczególnie sklasyfikowanej grupy roślin. Grupy roślin u których struktóra kwiatów wykazywała podobieństwo do jąder, i których korzenie używane były jako afrodyzjaki, środki przeciwdepresyjne i ogólnie wzmacniające ciało i umysł toniki. I pomimo że większość tropikalnych gatunków orchidei różni się bardzo strukturą roślin i ich charakterem wzrostu. Wiele z nich dzieli reputację posiadania tych samych właściwości zdrowotnych co te śródziemnomorskie, pomimo że zostały one im przypisane przez odległe całkowicie niepowiazane etnicznie grupy kulturowe.

   Nazwa Arundina pochodzi od greckiego słowa ,,arundo'' oznaczającego trzcinę, a epitet graminifolia to kombinacja wyrazów ,,gramineus'' i ,,folius'', i oznacza trawiaste liście. Ale gatunek ten został poraz pierwszy opisany w roku 1825 przez David'a Don'a w Prodromus Florae Nepalensis jako Bletia graminifolia. I dopiero długo później w 1910 przeniesiono go do rodzaju Arundina, przez Benedict'a Hochreutiner'a w the Bulletin of the New York Botanic Garden.
   Arundina jest tak unikalnym typem orchidei, że rodzaj ten składa się jedynie z dwóch gatunków. Anrudina graminifolia posiada duże zróżnicowanie kolorów i rozmiarów kwiatów choć są one uznawane jedynie jako wariacje tego jednego gatunku. Ale karłowata forma Arundina graminifolia var. revoluta pochodząca z Indochin i Borneo wyrużnia się tak bardzo że uznano ją za oddzielny gatunek i nazwano Arundina caespitosa Aver..
    Prawdopodobnie to właśnie ten fakt zróżnicowania wygladu kwiatów, doprowadził do powstania dużej ilości nazw botanicznych Arundiny nadanych jej przez różnych naukowców. Nazwy takie jak  Arundina affinis Griff.; Arundina bambusifolia [Roxb] Lindley; Arundina chinensis Blume; Arundina densa Lindley; Arundina densiflora Hook. f.; Arundina maculata J.J. Sm.; Arundina speciosa var. sarasinorum Schltr.; Arundina stenopetala Gagnep., są wszystkie uznawane za jedynie synonimy dla Arundina graminifolia. Ale całkiem prawdopodobnym jest że w bliskiej przyszłości, jakaś kolejna odmiana Arundiny zostanie wydzielona jako nowy uznany gatunek Anrudiny, tak jak miało to miejsce z  Arundina caespitosa.

   Bamboo Orchid (czyli Bambusowa Orchidea) to anglojęzyczna nazwa tej rosliny która tak doskonale opisuje jej charakter, że stała się najpowszechniej używaną nazwą dla tej rośliny na całym świecie. Arundina graminifolia jest czasami również nazywana Chinese Arundina lub Bird Orchid w j. angielskim, a oto niektóre z jej nazw potocznych w innych językach : Wen Shang Hai (nazwa Dai), Wah-Thit-Kwa (Mjanma), Ubi Bemban, Phanyar, Orkid Buluh (Malezja), Hui Laki, Hui Bini, Anggeric Bam, Handjuwang Sapu (Indonezja), Ghasphul (Bangladesz), Ueang Pai (Thajlandia), Euong Phai (Laos), Lan Say (Wietnam), Zhu Ye Lan, Changgan Lan, Shiyu Lan, Bai Yang Jie (Chiny), Chiau a Hoe (Tajwan), Teet Pindalu (Nepal), Orchidee Bambou (Francja).
 

        UPRAWA I ZBIÓR 

    Arundina to rodzaj wieczniezielonych, naziemnych orchidei, o bardzo charakterystycznych pojedyńczych, nierozgałęzionych i zazwyczaj absolutnie prostych pędach, wznoszących się do góry w sposób perfekcyjnie prostopadły, z kwiatkami na ich czubkach. Na cały ten rodzaj składają się tylko dwa gatunki, Arundina graminifolia o pędach wysokich na ok. 2m, i karłowata Arundina caespitosa której pędy wyrastają jedynie na ok 50cm wysokości.       
  Orchidea Bambusowa rośnie naturalnie na obrzeżach lasów, w otwartych zaroślach i na trawiastych brzegach rzek na zboczach gór do wysokości 1700m i w lasach deszczowych na nizinach. 

   Tworzy ona kolonie wyglądające jak kepy bambusów, rozrastając się poprzez swoje kłącza, tworzące nowe pseudobulwy, z których wyrasta zawsze tylko jeden pęd. Dlatego łatwo jest ją rozmnażać przez podział kepy. Ale może ona być również rozmnażana z nasion, przez sadzonki z pędów, lub młode roślinki (keiki) które czasami wyrastają z węzłów na pędach, zazwyczaj na szczytach pędów. 
   W ostatnich latach wysoki popyt na Arundinę graminifolia na rynkach roślin ozdobnych, spowodowany jej rosnącą popularnością jako ciekawy element aranżacji ogrodów. Skłonił wielu wielkoskalowych producentów kwiatów do propagacji tej orchidei poprzez kultury tkankowe. I różne techniki rozmnażania Arundiny metodą in vitro były testowane dla najlepszej efektywnosci, w akademickich ośrodkach rolniczych.
    Arundina lubi klimat tropikalny i subtropikalny, jest wysoce odporna na upały i może przetrwać jedynie lekkie przymrozki. Jest ona rośliną raczej silnie odporną na choroby i szkodniki, chociaż infekcje grzybiczne i inwazje pluskwiaków wełnowcowatych mogą występować na niej przy nadmiernej wilgotności w mało przewiewnych miejscach. I jednym z powodów jej dużej popularności jako ozdobnej rośliny ogrodowej (w ciepłym klimacie), jest to że ta piękna, interesująco unikalnie wyglądająca roślina jest bardzo prosta w uprawie. Dla dobrego wyglądu Arundiny potrzeba jedynie usówać co kilka miesięcy jej stare, obumarłe pędy, lub wyrywać chwasty które mogą wyrastać w obrebie kępy pomiędzy jej pedami.
    Lubi ona silne nasłonecznienie i piasczyste, gliniaste i skaliste, dobrze przepuszczalne gleby. Znalazłem nawet źródło w którym podane jest Arundina jest również litofitem, co znaczy że potrafi ona rosnąć na litej skale, czerpiąc wszystkie składniki odżywcze jedynie ze znikomej ilosci pyłów i opadłych liści nagromadzonych w pęknięciach skał. Bardzo dobrze znosi ona nawet długoterminowe susze, ale dla dobrego wzrostu wymaga dużej wilgotności.
  
    Kwiaty Arundiny graminifolia mają ok. 6 cm długości, są wonne i krótkowieczne w porównaniu do większości ozdobnych orchidei. Pojedyńczy kwiatek wytrzymuje jedynie około 4 dni, ale na czubku każdego pędu wyrasta po kilka (do 10) kwiatów, i wszystkie one rozwijają się kolejno po sobie. Sprawia to że łączne trwanie kwiatków na każdym pędzie jest dosyć długie, i dlatego Arundina jest czasami używana jako kwiat cięty. Kwiaty Arundiny caespitosa mają ok. 4 cm długości i każdy jej pęd rodzi jedynie 3-5 kwiatków na czubku.
   Kwiaty A, graminifolia mogą występować w szerokiej gamie odcieni purpury i różu, od ciemno fioletowych z białym i pomarańczowym środkiem, po blado różowe i białe z blado żółtym środkiem. Z kolei kwiaty A, caespitosa są przeważnie bardzo blado purpurowo-różowe z bielą, a czasami całkowicie białe jedynie ze śladami żółci i purpury w środku. Poza różnicami w kolorze kwiaty Arundiny posiadają zróżnicowane kształty, poszczególne segmenty, płatki mogą być szersze lub węższe, krótsze lub dłuższe i bardziej lub mniej zakrzywione. I z tego powodu wiele szkółek kwiatów rozmnaża Arundinę jedynie w sposób wegetatywny, w celu zachowania oryginalnego wygladu poszczególnych kultywarów, który całkiem prawdopodobnie mógłby zostać zatracony u potomstwa z nasion.
   W Malezji, Indonezji i na Filipinach, Arundina potrafi kwitnąć przez cały rok na okrągło. Ale w innych regionach okres jej kwitnienia bardzo się różni. Na przykład, podaje się że następuje to pomiędzy sierpniem a czerwcem w Indiach w Tripura, między kwietniem a wrześniem w Indiach w Sikkim, pomiędzy czerwcem a listopadem w Mjanmie, od sierpnia do marca w Tajlandii.
  
   Wszystkie części tej rośliny mogą być zbierane przez cały rok. Ale pędy najlepiej nadają się do użycia na herbaty ziołowe po tym jak już się w pełni rozwiną i stwardnieją, ale przed ich okresem starzenia się kiedy ich liście zaczynają żółknąć. Pomimo że nie znalazłem żadnych informacji o uprawach Arundiny na skalę komercyjną w celu użycia jej materiału roślinnego jako zioła. I jest ona wciąż zbierana na cele lecznicze ze stanu dzikiego. Ze wszystkich gatunków orchidei używanych jako zioła lecznicze, Arundina jest zdecydowanie najłatwiejsza do uprawy i zbioru. Produkując dużą masę pędów z liśćmi, które bardzo łatwo się ścina i suszy.

      
       ZASTOSOWANIE KULINARNE

   Jedynie w kilku źródłach znaleźć można wzmiankę o tym że kwiaty Arundiny są jadalne, ale miałem szczęście dokopać się do takich informacji. I tak jak wiele innych jadalnych kwiatów orchidei posiadają one pewne właściwości zdrowotne (w Malezji kwiaty Arundiny są jadane podsmażane, i uważa się że pomaga to w kontrolowaniu wysokiego ciśnienia krwi), jak i również zaletę bycia wysoce dekoracyjnymi (np. połoźone aby pływały po zupie z dyni, jak w tym Hawajskim przepisie na zupę dyniowo-storczykową - przepis po angielsku). Choć muszę powiedzieć że kwiaty Arundiny to najbardziej gorzkie ze wszystkich jadalnych kwiatów jakich miałem okazję spróbować, dlatego trudno się nimi delektować.

   Napary ze świeżych posiekanych pędów z liśćmi Arundiny, mogą być w zalezności od użytej ilości bardzo lub lekko gorzkie (to pędy dają gorycz, same liście nie są gorzkie). Ale nawet kiedy napary te są słabe ich gorycz jest lekka, ale jest ona tym co ja nazywam ostrą goryczą. Rodzajem goryczy którą jedni tak jak ja kochają a inni nienawidzą. Ale bez względu na to czy lubicie taki smak czy nie, ta gorycz sprawia że herbata z Arundiny to świetny tonik. Szczególnie doskonały do picia schłodzony z miodem i odrobiną lemonki, grejpfruta lub cytryny, dla ochłodzenia się podczas letnich upałów.

     
        ZASTOSOWANIE LECZNICZE 

    Arundina graminifolia należy to tych roślin leczniczych które są nieznane w Zachodnim Ziołolecznictwie, i bardzo mało znane w głównym nurcie współczesnego ziołolecznictwa nawet w regionie swojego pochodzenia. Ale posiada ona długą tradycję zastosowania leczniczego w każdym kraju gdzie jest rdzenną (w Nepalu, Indiach, na Sri Lance, w Bangladeszu, Chinach i we wszystkich krajach Azji Południowo-Wschodniej). I dla niektórych lokalnych społeczności, głównie na terenach wiejskich, zioło to wciąż stanowi bardzo ważny tradycyjny lek.
   Pomimo że jest ona całkiem popularna jako roślina ozdobna w całej tropikalnej i subtropikalnej Azji, jako zioło lecznicze jej popularność jest znaczna jedynie posród ludności Dai. Istotnie Arundina jest jednym z najważniejszych i najczęściej używanych ziół w Tradycyjnej Medycynie Dai. I jako że duża większość ludności Dai zamieszkuje w południowych cześciach Chińskiej prowincji Junnan. To właśnie chińscy naukowcy przeprowadzili większość ze współczesnych badań nad właściwościami farmakologicznymi i substancjami chemicznymi tej rośliny. 
   W ostatnich dwóch dekadach, pod wpływem rosnącej fali popularności terapii ziołowych, również naukowcy z innych krajów regionu, jak Tajlandja, Malezja i Indonezja, poświęcili trochę uwagi dla dużego potencjału leczniczego tego zioła. Ale całkowita liczba wszystkich artykułów naukowych o właściwościach Arundiny jest wciąż znikoma. Jednakźe w połączeniu z informacjami z wielu istniejących ankiet etnobotanicznych przeprowadzonych pośród wielu różnych azjatyckich plemion. Daje nam to całkiem dobre zrozumienie tego jak możemy skutecznie stosować ten silnie działający tradycyjny lek ziołowy. O którym wierzę że posiada wielki potencjał aby stać się o wiele więcej niż tylko lokalnie znanym środkiem leczniczym.

   Wszystkie części Orchidei Bambusowej mogą być użyte w celach leczniczych. Jej pędy, kłącza, korzenie i pseudobulwy prawdopodobnie posiadają prawie identyczne właściwości medyczne, i wielu autorów pisze że po prostu cała roślina jest używana jako surowiec leczniczy. Ale niektóre źródła podają informacje o użyciu poszczególnych części tej rośliny na poszczególne dolegliwości.
 
   W systemie Tradycyjnej Medycyny Dai A. graminifolia jest wysoce ceniona jako zioło oczyszczające organizm z toksyn, i w tym celu podawana jest na wszystkie choroby przed podaniem leku właściwego na dany rodzaj choroby. W TMD Arundina jest również uważana za zioło oczyszczające z gorąca, usówające zastoje krwi, usówające wiatry i przynoszące ulgę w bólach. Mówi się o niej że jest gorzka, neutralna w termicznej naturze i posiada atrybuty żywiołu wody.
 
   W terminologii Zachodniej Medycyny właściwości Arundiny opisywane są jako :przeciwutleniające, przeciwzapalne, odtruwające, przeciwnowotworowe, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze, moczopędne, przeciwirytacyjne, łagodzące, emoliencyjne, przeciwdepresyjne i immunoregulujące. Kilka substancji wyizolowanych z tej rośliny wykazało działanie antyhemolityczne.
  
   Cała roślina lub poszczególne części A. graminifolia mogą być użyte świeże posiekane lub ususzone i zmiażdżone. Zazwyczaj stosuje się je doustnie w formie wywarów (standardowa dawka 15-30g) lub naparów. Sa one tradycyjnie używane w leczeniu takich schorzeń jak : 

- Zatrucia. Ludność Dai stosuje Arundinę jako ludowy lek do leczenia zatruć pokarmami lub substancjami farmakologicznymi. Zioło to jest również używane na ukąszenia jadowitych węży, wywar jest pity a zmiażdzone świeże pseudobulwy przykłada się na miejsce ukąszenia.
   Wyniki badań nad ekstraktem z A. graminifolia, sugerują że mechanizm jej działania detoksykacyjnego związany jest z silnym wpływem ograniczanjącym peroksydację lipidów, wywołaną przez truciznę chemiczną.

- Dolegliwości wątroby. W Tradycyjnej Medycynie Dai oraz pośród innych społeczności południowej Azji, Arundina jest powszechnie używana do oczyszczania wątroby i leczenia schorzeń wątroby takich jak zapalenie wątroby i żółtaczka. Zioło to jest jednym z podstawowych składników preparatu kapsułki Baogan stosowanego do leczenia uszkodzeń wątroby i zwłóknień wątroby w szpitalu Dai.
   Dwa związki stilbenoidowe wyizolowane z A. graminifolia wykazały znaczną skuteczność w działaniu przeciw zwłóknieniu wątroby na HSC-T6 in vitro.

- Choroby infekcyjne. Zioło to jest szeroko stosowane w leczeniu zarówno bakteryjnych jak i wirusowych infekcji, głównie żołądka, płuc i skóry. Picie wywarów z Arundiny jest często tradycyjnie 
przepisywane na gruźlicę płuc, zapalenie gardła, czyraki gromaddne, i w celu zapobiegania lub zatrzymania infekcji ran.
   Pośród pięciu flawonoidów wyizolowanych z całej rośliny A. graminifolia, gramflavonoid A wykazał umiarkowane, a cztery pozostałe związki słabe działanie przeciw HIV-1. Wyniki innych badań wykazały że niektóre związki fenolowe z tej rośliny (graminiphenols), również posiadają działanie przeciwko HIV-1, i niektóre z nich były aktywne przeciwko wirusowi mozaiki tytoniu.
   Dwa związki fenanterenowe wyizolowane z Orchidei Bambusowej wykazały średną aktywność przeciw Staphylococcus aureus, Bacillus subtilis i Escherichia coli. Badania nad mechanizmem bakteriobójczym pokazały przerwanie sciany komórkowej i membrany i wyciek masy nukleoidowej.
   Ekstrakty (octan etylu, etanol, metanol) z A. graminifolia, działają jako selektywne inhibitory przeciwko drożdżom (Candida albicans, Candida parapsilosis, Issatchenkia orientalis i Cryptococcus neoformans).
 
- Dolegliwości układu trawiennego. Poza zastosowaniem w walce z infekcjami i stanami zapalnymi systemu trawiennego, A. graminifolia jest również używana do zwalczania pasożytów jelitowych. W Bangladeszu wywary z jej korzeni są stosowane na kolkę jelitową i wątrobową.    

 - Problemy układu moczowego. Arundina jest traycyjnie używana do leczenia schorzeń układu moczowego, głównie tych powodowanych przez infekcje i stany zapalne, takich jak stranguria zapalna i zapalenia cewki moczowej.

 - Bóle. Wywary z całej tej rośliny są tradycyjnie stosowane do usmierzania bólów, uznaje się je za pomocne w przypadkach bóli brzucha, reumatycznych i artretycznych, bólów stawów i ciała.

- Cukrzyca. Zioło to jest czesto przyjmowane jako środek przeciw cukrzycy.

- Reumatyzm i artretyzm. Wywary z tej rośliny są pite jako lek na choroby reumatyczne, a jednocześnie pasta z kłączy i pędów jest przykładana na miejsca dotkniete tymi problemami. 

 - Nowotwory. W Indiach i Indonezji, A. graminifolia jest przyjmowana jako środek na nowotwory. Wyniki kilku różnych badań pokazują że niektóre związki wyizolowane z tej rośliny wykazują wysokie lub umiarkowane działanie cytotoksyczne przeciw komórkom rakowym takich linii jak HSY5Y, NB4, A549, PC3 i MCF7.

   Wywary z tego zioła są również stosowane doustnie w celach leczenia : obrzęków, beri-beri, przepuklin, wrzodów, hiperlipozy, złamań kości i stłuczeń. Podaje sie że w Guangxi w Chinach A. gramninifolia jest stosowana w leczeniu chorób psychicznych, z kolei ludność Dai używa jej jako środka na epilepsję.
    W stanie Sikkim w Indiach, sproszkowane kłącza są podawane pacjentom ze złamaniami kości dla szybszego leczenia. Malezyjczycy jadają kwiaty Arundiny w celu kontroli wysokiego ciśnienia krwi.
 
   W Indonezji, wywar z korzeni A. graminifolia jest jednym z głównych składników receptur Jamu (tradycyjne napoje ziołowe) stosowanych jako toniki dla mężczyzn dla seksualnej staminy, lub w celu dodawania ludziom sił do pracy.

   W systemie TMD, wywary z całej rośliny są spożywane jako środek na poporodowy deficyt Qi i krwi.

   
   Zewnętrznie świeże części Arundiny graminifolia są używane na następujace sposoby :
 
- Skrawki z bulwiastych cześci pędów (mogą być zmiksowane z olejem kokosowym) są w celu leczenia przykładane na pękniecia na skórze i piętach.

- Pasta z kłączy i pędów jest przykładana w stanach reumatyzmu i na bóle ucha.

- Sok wyciśnięty z tej rośliny stosowany jest do leczenia bólów ucha.

- Pasta liści i pedów jest przykładana na czyraki i karbunkuły, raz dziennie przez cztery dni. 


    Cała roślina Arundina graminifolia posiada wysoką zawartość flawonoidów, polifenoli i stilbenoidów, jest również bogata w trójterpeny, sterole, i zawiera fenantreny i difenyletyleny, taniny, saponiny, fluorenony i bibenzyle.
   A oto niektóre ze związków zidentyfikowanych w tej roślinie : gramflavonoid A, arundinan, arundinaol, medicarpin, buteina, sulfuretin, kwercetyna i jej glikozydy, kamferol i jego glikozydy, gramniphenols C–G, blestriarene A , shacidin, densiflorol B, ephemerantho-quinone, coelonin, lusianthridin, heptacosane, arundiquinone, arundigramin, plus-catechin; 10 glucosyloxybenzyl-2-benzylmalate derivatives; C-4-alkylated deoxybenzoins; (2E)-, 2-propenoic acid; 3-(4-hydroxy-3-methoxyphenyl)-decosyl ester; p-hydroxybenzyl alcohol; triacontanol; p-hydroxybenzylethyl ether; 3-hydroxy-5-methoxybibenzyl; steppogenin-4'-O-β-D- glucoside. 
  
 













                   


                 




                


                  








ARUNDINA CAESPITOSA
 





 
    Źródła

,, Medicinal Orchids of Asia '' - Eng Soon Teoh, Springer 2016

,, Orchids in Traditional Medicine '' - Sourav Mukherjee, Notion Press 2020

Medicinal Orchids: An Overview - Amritpal Singh and Sanjiv Duggal 













A NEW STILBENOID FROM ARUNDINA GRAMINIFOLIA - MEI-FENG LIU, YUN HAN, DONG-MING XING, YUE SHI, LI-ZHEN XU, LI-JUN DU and YI DING

New glucosyloxybenzyl 2R-benzylmalate derivatives from the undergrounds parts of Arundina graminifolia (Orchidaceae) - Florence Auberon, Opeyemi Joshua Olatunji, Pierre Waffo-Teguo, Ademola Ezekiel Adekoya, Frédéric Bonté, Jean- Mérillon, Annelise Lobstein

Flavonoid Compounds from Arundina graminifolia - YINKE LI, LIYING YANG, LIDANG SHU, YANQIONG SHEN, QIUFEN HU and ZHANGYUAN XIA

Cytotoxic Deoxybenzoins and Diphenylethylenes from Arundina graminifolia - Qiu-Fen Hu, Bin Zhou, Yan-Qing Ye, Zhi-Yong Jiang, Xiang-Zhong Huang, Yin-Ke Li, Gang Du, Guang-Yu Yang, and Xue-Mei Gao

Antiviral Phenolic Compounds from Arundina gramnifolia - Qiu-Fen Hu, Bin Zhou, Jian-Ming Huang, Xue-Mei Gao, Li-Dan Shu, Guang-Yu Yang, and Chun-Tao Che

EVALUATION OF THE ANTIFUNGAL PROPERTIES OF TWELVE MEDICINAL PLANTS AND ISOLATION OF ACTIVE COMPOUNDS FROM Nepenthes gracilis - GWEE PEI SHING

Two New Diphenylethylenes from Arundina graminifolia and Their Cytotoxicity - Yin-Ke, Li; Bin, Zhou; Yan-Qing, Ye; Gang, Du; De-Yun, Niu; Chun-Yang, Meng; Xue-Mei, Gao; Qiu-Fen, Hu

OPTIMIZATION OF ULTRASOUND-ASSISTED EXTRACTION CONDITIONS OF ANTIOXIDATIVE COMPONENTS FROM ARUNDINA GRAMINIFOLIA BY RESPONSE SURFACE METHODOLOGY BASED ON DPPH RADICAL SCAVENGING ASSAY - X. F. Li, Y. T. Gao, X. X. Pang, X. F. Liu, W. Y. Li, Y. L. Zhang and B. Y. Fan

Phenanthrenes from Arundina graminifolia and in vitro evaluation of their antibacterial and anti-haemolytic properties - Xuemeng Yan, Bingxue Tang and Meifeng Liu

Study on the Chemical Constituents of Arundina graminifolia - Yupeng LI ; Ruixuan WENG ; Yongsheng TAO ; Shuang LI ; Juan WANG ; Rong HUANG ; Xiaoling WEN ; Guihua ZHANG

Speciation analysis of metal elements in Arundina graminifolia by flame atomic adsorption spectrometry - YE Yan-qing, LUO Li-jun, WU Na, NIAN Xiao, ZHANG Dai-yun

A CLASSROOM EXERCISE FOR PROPAGATION OF BAMBOO ORCHID-ARUNDINA GRAMINIFOLIA (D.DON) HOCHR. - Mohammad Musharof Hossain 

VEGETATIVE PROPAGATION OF ARUNDINA GRAMINIFOLIA: INFLUENCES OF NODE NUMBERS, PHYSIOLOGICAL AGE AND POSITION OF CUTTING FOR BEST SHOOT-BUD PROLIFERATION - Sakinah Idris, Ab. Kahar Sandrang, Che Radziah Che Mohd. Zain

https://libproject.hkbu.edu.hk/was40/detail?lang=en&record=1&channelid=1288&searchword=alphabet%3DO

http://www.hawaii.edu/malamalama/2007/09/f6-garden.html

http://www.epharmacognosy.com/2020/04/arundina-graminifolia.html

https://www.phakhaolao.la/en/kb/0000100

https://www.jaycjayc.com/arundina-graminifolia-bamboo-orchid/#.YCFUMOgza01

http://bif.uohyd.ac.in/medserver/submission/display.php?accid=JQ94386649

https://www.nparks.gov.sg/florafaunaweb/flora/1/6/1691

https://www.natureinfo.com.bd/arundina-graminifolia-d-don-hochr/ 

wtorek, 2 lutego 2021

Abelmoschus manihot - Aibika, Piżmian maniokowy


      KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA

    Abelmoschus manihot jest wieloletnim krzewem z grupy hibiskusów należącej do rodziny ślazowatych. Prawdopodobnie pochodzi z tropikalnych i subtropikalnych terenów południowych i wchodnich części Chin, i stamtąd został przeniesiony na północ Indii i do Azji Południowo-wschodniej. I obecnie jest uprawiany i często również rośnie na dziko w regionie Azji Południowej od Indii i Sri Lanki, przez Mjanmę, Tajlandję, Indonezję, Filipiny po Melanezję, Polinezję i północną część Australii. Przywieziony został również na niektóre regiony Afryki i Ameryki Południowej.
   Jest on powszechnie uprawiany jako warzywo liściaste, are często również w celach zastosowania leczniczego i czasami jako roślina ozdobna, ze względu na wdzięk jego dużych żółtych kwiatów. Jest to wysoce polimorficzny gatunek, jako że forma jego liści może być od klonowej z lekkimi wcięciami po palmiastą, lub mieć nawet wąski kształt grotu. I nawet na jednej roślinie znaleźć można liście znacznie różniące się ksztaltem. Wysoka liczba różnie wyglądających kultywarów Abelmoschus'a manihot, jest głównie spowodowana faktem że udomowione rośliny tego gatunku łatwo krzyżują się z dziki formami A. manihot, jak i również z innymi gatunkami z rodzaju Abelmoschus. Do których między kilkoma innymi należą gatunki Abelmoschus esculentus i Abelmoschus caillei, których niedojrzałe owoce nazywane Okra są popularnym warzywem w wielu rejonach na świecie. 
   Popularność Abelmoschus'a manihot jest o wiele mniejsza, ponieważ jest on mało znany poza Południowo-Wschodnią Azją i Oceanią. I nawet tam pozostaje on mało znany w wielu częściach tych rejonów. Ale u niektórych społeczności Indonezji, Papui Nowej Gwinei, Vanuatu, Samoa i Fiji, jest to jedno z najczęściej używanych warzyw liściastych. Hodowane w prywatnych ogródkach warzywnych lub zbierane ze stanu dzikiego, ale czasami również uprawiane na plantacjach, i często sprzedawane na lokalnych straganach w formie pęków całych pędów z liśćmi. Plantatorzy na Fiji eksportują nawet świeże liście A. manihot do Kanady i mrożone do Nowej Zelandji, Australii i USA, gdzie są one wysoce cenione głównie przez emigrantów z wysp Pacyfiku, tęskniących za swoimi tradycyjnymi składnikami potraw.

   Pomimo że właściwości lecznicze Abelmoschus manihot są mniej znane niż jego wysoka wartość odżywcza. Dla wielu społeczności jest to wysoce cenione zioło lecznicze, i jego liście są spożywane jako lek na wiele chorób, od problemów żołądkowych, dolegliwości układu moczowego po gorączki, bóle głowy i nowotwory. W Chinach kwiaty Abelmoschus'a manihot używane były od stuleci do leczenia nawet najpoważniejszych dolegliwości nerek. Opisane zostały w dwóch najstarszych księgach klasychnej Chińskiej Medycyny, zatytułowanych Jia You Ben Cao (połowa XIw.) i Ben Cao Gang Mu (1578), i oficjalnie umieszczone w edycji Chińskiej Farmakopei z 2015.

   Abelmoschus manihot był również używany w Chinach przez stulecia jako składnik do produkcji papieru. Obecnie śluzy z tej rośliny są wciąż używane w Japonii do produkcji specjalnego typu papieru nazywanego Washi, i w Korei tradycyjnego papieru zwanego Hanji.
 

   A oto niektóre z potocznych nazw używanych dla tej rośliny : Aibika, Aigiri, Gogae, Kabul (Papua Nowa Gwinea), Gedi, Degi, Sarolo (Indonezja), Jungli Bhindi (Hindi), Raan Bhendi (Marathi), Usipak (Assamese), Kantalo Bhende (Gujarati), Phuttu Bhaji (Chhattisgarhi), Sweet Hibiscus, Edible Hibiscus, Manihot Mallow, Sunset Hibiscus, Yellow Hibiscus, Lettuce Tree, Queensland Greens (Angielski), Pele (Samoa, Tonga, Tuvalu, Cook Islands), Bele, Vauvau, Momoke (Fiji), Nuk, Barmai, Kwere (Vanuatu), Slippery Cabbage, Island Cabbage, Pacific Cabbage, Nambelle, Neka, Lema, Gole (Solomon Islands), Te Nambere (Kiribati), Naonit (New Caledonia), Lagikuway, Barakue, Glikway (Filipiny), Paw Fai (Tajlandia), Tororo-aoi, Kusadamo (Japoński), Dakpul (Koreański), Somaradza (Tybetański) ; Chińskie nazwy : kwiaty - Huang Shu Kui Hua, nasiona - Huang Shu Kui Zi, liście - Huang Shu Kui Ye, pedy lub kora z pedów - Huang Shu Kui Jing, korzenie - Huang Shu Kui Gen. A imponującą rozszeżoną listę lokalnych nazw A. manihot znajdziecie tutaj

   Abelmoschus manihot w przeszłości był również znany pod botanicznymi synonimami takimi jak : Hibiscus manihot, Hibiscus palmatus, Bamia manihot, Bamia magnifica i Erebennus manihot, aby wymienić tylko kilka
   I niektórzy botanicy uznawają odmiany tej rośliny takie jak : dissecta, megaspermus, platidactylis, timorensis, pungens, genuinus, lub podgatunki : caillei, tetraphyllus. Ale inni mówią że Abelmoschus caillei to prawdopodobnie hybryda pomiedzy Abelmoschus manihotAbelmoschus esculentus, lub endemiczny Afrykański gatunek.
   I w mojej i wielu innych naukowców opinii Abelmoschus tetraphyllus to oddzielny gatunek, i granicą pomiędzy nim i A. manihot, powinno być że wszystkie rozpatrywane okazy typu manihot posiadające jakiegokolwiek rodzaju mikro-włoski powinny być zaklasyfikowane jako tetraphyllus, a jedynie te o gładkich liściach i pędach powinny być rozpoznawane jako prawdziwy A. manihot. Oznacza to uznanie A. manihot za udomowioną formę dzikiego, owłosionego A. tetraphyllus, która ewoluowała przez stulecia w wyniku selektywnej uprawy okazów o pozbawionych włosków i bardziej soczystych liściach, w celu otrzymania lepszego typu warzywa.
   Ale obecnie wielu jeśli nie większość autorów opisuje że  Abelmoschus manihot posiada liście i pędy pokryte krótkimi sztywnymi lub kłujacymi włoskami.

   
        UPRAWA I ZBIÓR

   Abelmoschus manihot jest wieloletnim krzewem, który jako młody ma bardziej naturę bujnej rośliny zielnej, jako że jedynie jego stare pędy są w pełni zdrewniałe, tymczasem młode są dosyć miekkie i sukulentyczne. Jego pędy wznoszą się w górę i może on osiągnąć wysokość do 5m, a szerokość do ok. 3m. W stanie naturalnym można go znaleźć głównie w dolinach i na wilgotnych łąkach ale również i na nieużytkach i wilgotnych górskich stokach. I jest on powszechnie sadzony w ogródkach warzywnych w wioskach na wyspach Pacyfiku. Rośnie on często jako jedynie jednoroczna roślina ze względu na warunki klimatyczne, takie jak ekstremalne sezonowe susze lub mroźne zimy lub ze wzgledu na technikę uprawy. W klimacie umiarkowanym z lekkimi mrozami nadziemna częśc A. manihot obumiera ale może on odbić z części korzeniowej. 
   Aibika preferuje wilgotny, tropikalny klimat, piasczyste, ilaste gleby z dostateczną iloscią kompostu, pH pomiedzy 5 i 7, i nasłonecznione stanowiska. I w takich warunkach może ona mieć szybki wzrost u młodych roślin, ok. metr w przeciagu miesiąca. Przyrost nowych pędów i liści, ich liczba i rozmiar są mniejsze przed i w okresie kwitnienia oraz maleje z wiekiem rośliny. I z tego powodu A. manihot uprawiany jest głównie jako roślina jednoroczna, ponieważ starsze rośliny są usówane i zastępowane młodymi, które produkuja więcej liści. Jego propagacja jest szybka i prosta, ponieważ sadzonki z jego zdrewniałych i wpół-zdrewniałych pędów szybko się ukorzeniają.
   Może on być również rozmnażany z nasion, ale począdkowy wzrost siewek jest o wiele wolniejszy niż u młodych roślin z sadzonek. Rozmnażanie przez sadzonki również gwarantuje nam że młode rośliny zachowają całkowicie cechy rośliny matecznika. A kultywary Abelmoschus'a manihot łatwo zapylają sie krzyżowo z dzikimi formami A. manihot, jak i również z innymi gatunkami z rodzaju Abelmoschus. Te hybrydyzacje i powszechnie wystepujące mutacje powodują olbrzymią różnorodność morfologiczną tego gatunku. Jego liście mogą mieć kształt od klonowatego z lekkimi wcieciami po palmiasty, jak i również sercowaty lub grotowaty, a ich rozmiar może być od wielkości pieści po wielkość dużego talerza.
   Kolor liści może być od jasno do ciemno zielonego, lub czerwonawy, młode pędy i ogonki liściowe są często czerwone lub purpurowate. Wygląd liści może być nawet znacznie różny u tej samej rośliny, jako że często zmienia się on w zależności od warunków pogodowych i stadium rozwoju, mają one zazwyczaj mniejszy rozmiar u starszych roślin i w okresie kwitnienia. Kwitnienie Abelmoschus'a manihot generalnie występuje w okresie suchych, letnich miesięcy, ale oczywiście różni się w zależności od regionu, np. w Chinach od sierpnia do pażdziernika, na Fiji od czerwca do listopada, z kolei na Filipinach w okresie od grudnia do marca. Jego kwiaty są przeważnie żółte z purpurowym środkiem ale mogą one byc również białe z purpurowym srodkiem.
   Uznaje się że roślina ta rośnie najlepiej na równinach na wysokościach do 800m, ale ja hodowałem swoje na Filipinach na wysokości 1400m z dobrym rezultatem, i są podania o jej uprawie nawet na wysokości 2000m. Istnieje ogromnia liczba kultywarów Abelmoschus'a manihot i niektóre mogą być lepiej zaadaptowane do poszczególnych warunków niż inne, np. wąskolitna odmiana Aibiki może być bardziej odporna na susze od formy o okragłych lisciach.         
    A. manihot nie wymaga wiele pielęgnacji i jest zazwyczaj uprawiany w systemie upraw mieszanych. Jest on sadzony naprzemian z nisko rosnącymi warzywami, warzywami korzeniowymi lub bananami. Jest on rośliną tolerującą wysokie zasolenie, ale nadmiar zasolenia gleby spowalnia jego wzrost. Jego wzrost może być również spowolniony przez niedobór wody lub zastój wody w glebie. Ale jest to roślina potrafiąca przetrzymać okresowe susze, i uznaje się że toleruje gleby zasadowe i niedobory mikroelementów.
   Przy odpowiedniej ilości nawodnienia A. manihot może produkować bez przerwy obfitość swoich soczystych liści cały rok naokrągło. Sadzonki zaczynaja puszczać młode pedy po ok. dwóch tygodniach i pierwsze zbiory mają miejsce zazwyczaj po trzech miesiącach. I od tego czasu zbiory moga się odbywać co tydzień (szczyty pędów) lub nawet codziennie (same liście) przez rok lub dwa, zanim rośliny te zaczną być mniej liścio-produktywne. Osobne liście, delikatne czubki pędów lub całe dłuższe pędy z liśćmi mogą być zbierane. Ale zbierając same liście należy sporadycznie przycinać pędy aby ograniczać wysokość tych krzewów i stymulować ich lepsze rozkrzewianie, co przynosi lepszą produktywność liści.
    
    Niestety my ludzie nie jesteśmy jedynymi zwierzętami które lubią smaczne, pożywne liscie Aibiki, szkodniki takie jak pasikoniki, gąsiennice i mszyce, również je kochają. Innymi zagrożeniami są : Aibika Jassid (Amrasca devastans), Shot-hole Beetle (Nisotra basselae), Green Coconut Bug (Amblypelta cocophaga), Spherical Mealybug (Nipaecoccus viridis), Red Cotton Bug (Dysdercus cingulatus), Red Spider Mite (Tetranychus urticae), Oribius Weevils (Oribius species) i White Fly (Hemiptera species). Rośliny te moga być również niszczone przez Black Shank (Phytophthora nicotianae), Myrothecium roridum i inne typy chorób grzybiczych, i wirusy takie jak Hibiscus Chlorotic Ringspot Virus (HCRSV). Więcej szczegółów na temat szkodników i chorób Abelmoschus'a manihot i ich zapobieganiu, można znaleźć tutaj.

   Liście Aibiki łatwo więdną, dlatego dla ich dłuższego przechowywania lepiej jest zbierać liście z całymi szczytami pedów, i oddzielać z nich liście tuż przed użyciem. Same sukulentyczne czubki pędów z bardzo młodymi, nie w pełni rozwiniętymi liśćmi również przechowują się dobrze. Rozwinięte liście oddzielnie najlepiej jest przechowywać w plastikowych workach z dostępem powietrza lub pojemnikach w niskich temperaturch, można je również zawijać w liście Bananowców i co jakiś czas spryskiwać wodą dla lepszej świeżości. Całe pędy mogą być trzymane w wiadrach lub innych pojemnikach z wodą, tak aby dolne końcówki tych pędów były zanurzone w wodzie.

    

      ZASTOSOWANIE KULINARNE

   Liście Abelmoschus'a manihot są jednymi z najwazniejszych warzyw liściastych dla wielu społeczności w Indonezji, Papui Nowej Gwinei i Melanezji, gdzie wiele ludzi spożywa je codziennie. Liście te są miękkie i soczyste, śluzowate i łagodne w smaku. Co sprawia że są warzywem uniwersalnym, dobrze wkomponowującym się w każdy rodzaj potraw, i świetnie nadają się do sałatek i do kanapek. Bardzo młode, nie rozwiniete w pełni liście i czubki pedów są dosyć chrupiace, z kolei starsze liście mogą być troszeczkę twardsze i zawierać więcej śluzu. Można je jeść na surowo, gotowane w wodzie lub mleczku kokosowym, duszone, smarzone w oleju roślinnym lub pieczone w piekarniku. 
    Na Fiji, Vanuatu i Tonga, liście Aibiki podawane jak szpinak są uwielbiane. Przeważnie gotuje się je krócej niż 5min. i podaje na gorąco z masłem i sokiem z cytryny lub z kremem kokosowym.
    W Indonezji liście te są niezbędnym składnikiem do gotowania kleików będących wykwintnymi posiłkami kuchni North Sulawesi, ponieważ zawarty w nich śluz nadaje tym papkom szczególną kleistość. Są one również powszechnie dodawane do zup i gulaszy dla ich zagęszczania.
   Liście i czubki pędów Aibiki są doskonałe do robienia z nich przekąsek smarzonych w panierce, takich jak indyjska Pakora.

   Delikatne młode liście zawierają niewiele błonnika i są bogate w witaminy, co sprawia że są świetnym pierwszym pożywieniem dla niemowlaków, pod postacią papki z warzywami korzeniowymi. Z kolei starsze liscie są dobrym źródłem błonnika, co sprawia że są one pomocne w przypadkach chronicznych zaparć.

   Wartości odżywcze Abelmoschus'a manihot są o wiele lepsze niż te posiadane przez większość popularnych liściastych warzyw. Aibikę gotować należy w niewielkiej ilości wody, ponieważ niektóre minerały, szczególnie potas, magnez, cynk, żelazo i wapń przechodzą do wody. Dlatego wodę tę warto spożywać jako zupę. Uważa się że serwowanie liści Aibiki razem z kremem kokosowym, wzmaga przyswajanie beta-karotenu i przemianę w witaminę A.

   Liście Abelmoschus'a manihot mają wysoką zawartość protein (18 - 24% suchej wagi) i pilisacharydów. Zawierają ważne aminokwasy : isoleucine, leucine, lysine, methionine, phenylalanine, threonine, valine i histidine. I są bogate w witaminy A i C, ryboflawinę, tiaminę, wapń, magnez, żelazo, cynk, miedź, potas, mangan, fosfor, siarkę i karotenoidy ; więcej szczegółów, i tutaj.
 
   Pąki kwiatowe można również spożywać na świeżo lub gotowane, a świeże kwiaty były dawniej powszechnie spożywane w Chinach. Ale w przeciwieństwie do Okry, owoce Aibiki są przeważnie nie gładkie, ale pokryte krótkimi włoskami, i dlatego są one rzadko spożywane (ale te irytujące włoski można odskrobać i owoce Aibiki mogą być gotowane tak jak Okra).

   Pomimo faktu że jest to wysoce odżywcze warzywo, Aibika nie powinna być spożywana przez kobiety w ciąży, ponieważ niektóre rdzenne plemiona w Azji używają ją do wywoływania aborcji.


 
        ZASTOSOWANIE LECZNICZE

   Abelmoschus manihot był używany jako roślina lecznicza od stuleci. Najstarsze pisane źródło o jego zastosowaniu jako zioło lecznicze pochodzi z Zhou Hou Bei Ji Fang (Podręcznik Przepisów na Nagłe Wypadki), napisanego w roku 340 przez chińskiego lekarza Ge Hong'a. A później opisane było w klasykach Chińskiej Medycyny, takich jak Jia You Ben Cao (połowa XI wieku) i Ben Cao Gang Mu (1578). Chińczycy wysoce cenią właściwości lecznicze tej rośliny, szczególnie jej kwiatów, o czym wyraźnie świadczy chociażby fakt ich wymienienia w Chinskiej Farmakopei w 2015. Zastosowanie medyczne A. manihot posiada również długą tradycję i wysokie znaczenie w niektórych regionach Indii, Indonezji, Papui Nowej Gwinei, Fiji, Vanuatu i innych państwach Południowo-Wschodniej Azji, Melanezji i Polinezji (Istnieją również raporty z zastosowania A. manihot jako środka leczniczego w niektórych krajach centralnej i zachodniej Afryki, chociaż mogą one rzeczywiście dotyczyć zastosowania Abelmoschus'a caillei). Ale podczas gdy w Chinach ekstrakty z tej rośliny są używane także w leczeniu klinicznym przez lekarzy medycyny ortodoksyjnej, w innych krajach zioło to jest stosowane jedynie przez wiejskich znachorów i osoby praktykujące medycynę tradycjonalną.
   Jednakże w ostatniej dekadzie zainteresowanie naukowców medycznym potencjałem Abelmoschus'a manihot wzrosło, co zaowocowało wieloma badaniami nad substancjami chemicznymi zawartymi w tej roślinie i jej działaniem farmakologicznym (liderami z największą ilością badań są Chiny, India i Indonezja). A to pomaga lepiej zrozumieć leczniczą moc Aibiki.
   Tradycyjnie wszystkie części tej rośliny są używane jako zioło lecznicze. Różne części Aibiki są powszechnie stosowane jako wzajemne substytuty w leczeniu wielu chorób, szczególnie liście i kwiaty. Ale pomimo posiadania wielu tych samych właściwości leczniczych, różne części A. manihot mogą posiadać różną efektywność w terapii poszczególnych dolegliwości.
   Śluz wyekstraktowany z Aibiki może być zastosowany tak samo jak i śluz z Okry, jako zamiennik plazmy lub środek zwiększający objetość krwi.


         LIŚCIE

   Liście Abelmoschus'a manihot mogą być nazywane leczniczym warzywem lub żywnością funkcjonalną, jako że głównie nie są one suszone i przetwarzane ale zwyczajnie jadane na surowo lub duszone (bez soli) dla swojego działania leczniczego, które jest : przeciwzapalne, przeciwutleniające, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe, osłaniające wątrobę i nerki, przeciwcukrzycowe, lubrykacyjne, przeciwdrgawkowe, chelatacyjne, przeciwgorączkowe, przeciwbólowe, przeciwdepresyjne i wywołujące menstruację, stymulują również gojenie ran i podnoszą odporność organizmu, oraz chronią mięsień sercowy i mózg przed uszkodzeniami z niedokrwienia.

   W terminologi Tradycyjnej Chinskiej Medycyny liście A. manihot są opisywane jako słodkie i zimne w naturze, łagodzące - balsamiczne, eliminujące gorąco i oczyszczające ciało z toksyn, gojące złamania i stymulujące regeneracje tkanek.

    Liście Abelmoschus'a manihot są konsumowane w celu leczenia schorzeń takich jak :

- Dolegliwości układu trawiennego. Używa się je na bóle brzucha, rozstroje, zaparcia, biegunki, czerwonkę, wymioty krwią i refluksy, mogą one również zapobiegać nudnościom i wymioton.

- Stany zapalne. Liście Aibiki są tradycyjnie przyjmowane jako środek na różnego rodzaju zapalenia, od zapaleń gardła, płuc lub żołądka po obrzeki i reumatyzm. Ekstrakty z nich wykazały znaczące działanie przeciwzapalne u szczórów z opuchlizną łap.
 
- Cukrzyca. Ich spożywanie jest tradycyjnie uznawane za pomocne w przypadkach cukrzycy. Badania na myszach wykazały że ekstrakty z liści A.manihot poprawiają działanie autofagii i funkcje mitochondrialne, osłabiając rozwój nefropatii cukrzycowej.
 
- Hipercholesterolemia. W Indonezji liście Aibiki są gotowane bez soli, i zarówno te liście jak i woda w której były one gotowane są spożywane jako tradycyjny lek na wysoki poziom cholesterolu. Ekstrakty z tych liści wykazały zmniejszanie nagromadzania się lipidów u myszy na wysokotłluszczowej diecie.

- Schorzenia układu moczowego. Liście te są przyjmowane w celach leczenia wielu typów chorób układu moczowego takich jak infekcje, zapalenia, nefropatia cukrzycowa i stranguria (bolesne oddawanie moczu). Dowiedziono że poprawiają one funkcję filtracji kłębuszkowej, zmniejszają białkomocz i hiperplazję mesangium, co może redukować uszkodzenia tkanki nerek.

- Wrzody. Liście Abelmoschus'a manihot są szeroko stosowane w leczeniu różnego rodzaju wrzodów, m.in. owrzodzeń jamy ustnej i wrzodów żołądka. Ich skuteczność przeciw wrzodom wynika głównie z łagodzącego, balsamicznego, osłaniającego efektu śluzu, którego są one bogatym źródłem.
 
- Osteoporoza i złamania. Liście te są tradycyjnie stosowane w przypadkach złamań w celu stymulacji zrostu kości oraz aby zapobiegać osteoporozie. Badania wykazały że spożywanie dużej ilości tych liści wpływa ochraniająco na kości.

- Bóle. Liście są również spożywane aby przynieść ulgę w przypadkach bólów głowy, nerek i wrzodów, i uważane się że posiadają one działanie przeciwbólowe.    

- W celu wzmożenia laktacji. A. manihot jadany jest jako liściaste warzywo w celu stymulacji wydzielania mleka. Karmiącym matkom zaleca się szczególnie picie obfitych ilości niesolonej zupy z Aibiki lub herbaty z jej liści.

- Poród i sprawy ginekologiczne. Napary z liści są używane w celu wywołania i ułatwienia porodu oraz aby wywołać mensruację, skrócić okres menstruacji, zatrzymać metrorrhagję lub metrostaksję. Śluzowaty płyn wytwarzany z liści jest również stosowany w celu kontrolowania płodności lub wywoływania poronienia, dlatego powinien być unikany przez kobiety w ciąży.

   Liście te są również tradycyjnie spożywane w celu leczenia : przeziębienia, gorączki, chronicznego bronchitu, gruźlicy, opuchlizn, oparzeń, hemoroidów, anemii i impotencji. 

 
   Zewnętrznie świeże, rozgniecione liście Abelmoschus'a manihot lub wywar z liści, są przykładane w celu leczenia na : wrzody skóry, poparzenia, wypryski skórne, rany, złamania, ukąszenia insektów, cellulitis, białactwo nabyte, hemoroidy i czyraki. Sok z liści jest stosowany na zwichnięcia jako środek przeciwbólowy. 
 
  Liście Abelmoschus'a manihot są bogate w śluz składający się z polisacharydów i protein. Zawierają one również : flawonoidy (quercetin-3-o-robinobioside, isoquercetin, gossypetin-8-o-glucuronide, myricetin), glikozydy flawonoidowe (hyperyna), steroidy (stigmast-4-en-3-one), saponiny steroidowe, alkaloidy, terpenoidy, taniny, aminokwasy, kwasy tłuszczowe (głównie kwas linolenowy i kwas    palmitynowy), nucleotydy, phytol, dioctyl phthalate, tocopherol, Urs-12-en-28-ol,   (2E,4E)-2,4-heptadecadienoic acid, methyl isopalmitate,  25-hydroxycholesterol,  DL-α-tocopherol acetate,   3,5-di-tertbutylbenzaldehyde,  fludrocortisone acetate i beta-amyrone.



        KWIATY

   Kwiaty Abelmoschus'a manihot, a dokładniej ich płatki zwane też koroną kwiatu, razem z pręcikami i słupkiem, są używane przeważnie ususzone. Przygotowuje się z nich napary lub wywary (standardowa dawka w Tradycyjnej Chińskiej Medycynie  to 5-15g), lub spożywa w postaci sproszkowanej (3-6g). Ale świeże kwiaty Aibiki mogą być również jadane na surowo, a całe ususzone można jeść po namoczeniu w wodzie.
   Ich działanie opisuje się jako : przeciwutleniające, przeciwzapalne, ochraniające wątrobę i nerki, moczopędne, przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne, przeciwzakrzepowe, przeciwbólowe, przeciwnowotworowe, neuroprotekcyjne, przeciwdepresyjne i wspomagajce gojenie ran.

  W terminologii Tradycyjnej Chińskiej Medycyny kwiaty Aibiki są opisywane jako słodkie, chłodzące i detoksykacyjne, mówi się o nich że przyśpieszają krążenie krwi, zatrzymują krwawienie, zmniejszają opuchlizny i usówają wilgoć i gorąco z ciała.
 

  Kwiaty Aibiki są przyjmowane doustnie w celu leczenia schorzeń takich jak :

- Choroby nerek. Kwiaty Abelmoschus'a manihot posiadają bardzo długą tradycję zastosowania jako zioło na schorzenia nerek w Chinach. Są one używane w leczeniu chronicznych chorób nerek, takich jak nefropatia immunoglobuliny A (IgAN), nefropatia cukrzycowa i odmiedniczkowe zapalenie nerek, oraz w celu ochrony funkcjonowania nerek. Kwiaty A. manihot zostały zawarte jako lek na choroby nerek w Kompendium Materia Medica ponad cztery stulecia temu, i umieszczone w edycji z 2015 Chinskiej Farmakopei jako lek na wiele chorób, takich jak chroniczne kłębuszkowe zapalenie nerek i nefropatia cukrzycowa, w leczeniu klinicznym
   Badania farmakologiczne wykazały że działanie kwiatów A. manihot może być związane m.in. z poprawą odpornościowej reakcji ograniczania zapalenia, ochrony komórek nabłonka kanalików nerkowych, poprawy w zwłóknieniu nerek, białkomoczu i krwiomoczu i efektem przeciwzakrzepowym. Wyniki pokazały że ekstrakt z kwiatów A. manihot może znacznie obniżać poziom protein w moczu u pacjentów z pierwotnymi chorobami nerek (PChN - CKD stadia 1-2), przez ochronę podocytów, a jego działanie jest lepsze niż działanie losartanu potasu. 
Preparat farmaceutyczny z ekstraktu z kwiatów A. manihot, nazywany Huang Kui Capsule, został zatwierdzony przez Chińską Państwową Administrację Żywności i Leków w 1999r. jako lek trzeciej klasy na chroniczne zapalenie kłębuszków nerkowych, nefropatię błoniastą, nefropatię cukrzycową i inne choroby zapalne. Nie zanotowano jego poważnych działań ubocznych, a najczęstszym efektem nieporządanym jest po nim lekki lub umiarkowany dyskomfort żoładkowo-jelitowy. Kapsułki HKC zawierają : Flos Abelmoschus manihot suchy ekstrakt (proszek) 80%, magnesium stearate 3%, i calcium hydrogen phosphate 17%. 

- Choroby wątroby. W Chinach, wywary z kwiatów A. manihot są tradycyjnie używane do leczenia żółtaczki i różnego typu chronicznych i ostrych stanów zapalenia wątroby. Ich działanie osłaniające wątrobę zostało potwierdzone testami naukowymi. Hyperoside, substancja chemiczna wyizolowana z tych kwiatów, wykazała znaczące działanie przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B.

- Dolegliwości kobiece. W Papui Nowej Gwinei i na wyspach Pacyfiku, kwiaty te są powszechnie stosowane w celu zahamowania meorrhagii i zatrzymania metrorrhagii i metrostaksii, ale również w celu wywołania poronienia, ułatwienia porodu, jako pomoc w przypadkach zatrzymania łożyska, i aby stymulować laktację.
 
- Bronchit. W Indiach, szklanka soku z kwiatów A. manihot jest pita regularnie w celu przyniesienia ulgi w przewlekłym zapaleniu oskrzeli.

- Infekcje. Kwiaty Aibiki są tradycyjnie przyjmowane jako srodek na różnego rodzaju infekcje bakteryjne i wirusowe, takie jak infekcje żołądkowe, infekcje ropotwórcze, infekcje ran, świnka, rzeżączka i czyraki. 

- Hipercholesterolemia. W Papui Nowej Gwinei i na wyspach Pacyfiku, kwiaty Aibiki są używane jako podstawowy lek ludowy na obniżanie wysokiego poziomu cholesterolu. 

- Ból zęba. W celu ulgi w bólu zebą, szklanka soku z kwiatów Aibiki jest pita regularnie.

- Krwotoki. W TCM, kwiaty te są używane jako środek na krwotoki nieurazowe, hematemezę (wymioty krwią), metrorrhagię (intensywne krwawienie międzymęstruacyjne) i metrostaksję (długotrwałe kropelkowe krwawienie międzymęstruacyjne). 

  Kwiaty Abelmoschus'a manichot są również spożywane w celu leczenia : wrzodów jamy ustnej i żołądka, artretyzmu reumatoidalnego, chorób zapalnych, obrzeków, strangurii, i regeneracji tkanki zniszczonej przez wrzody i poparzenia, oraz aby zapobiec osteoporozie.
 
 
  Zewnętrznie, sproszkowane kwiaty Aibiki są stosowane z dodatkiem oleju, lub świeże rozgniecione  płatki są przykładane aby leczyć miejsca dotknięte przez : owrzodzenia skórne, poparzenia suche lub plynami, cellulitis i inne rodzaje stanów zapalenia skóry, oraz karbunkuły.

   
    Kwiaty te zawierają : flawonoidy (mirycetyna, izokwercetyna, kwercetyna, gossypetin, antocyjaniny), glikozydy flawonoidowe (hyperoside, rutyna, hibifolin, tiliroside, cannabiscitrin, floramanoside F, pochodne mirycetyny i kwercetyny), sterole (beta-sitosterol i jego pochodne), glycerolmonopalmitate, 2,4‐dihydroxy benzoic acid, guanosine, adenosine, uracil, kwas maleinowy, kwas taninowy, heptatriacontanoic acid, 1‐triacontanol, tetracosane, kwas protokatechowy, hexadecane, octadecane i nicotinamide.
    Według Chińskiej Farmakopei, hyperoside jest stosowany jako standard w kontroli jakości Abelmoschus'a manihot i jego preparatów, i jego kwiaty powinny zawierać nie mniej niż 0.5% hyperoside.
 
 
          NASIONA

   W Tybetańskiej Tradycyjnej Medycynie, nasiona są główną częścią Abelmoschus'a manihot używaną leczniczo. Opisane są one jako rozgrzewające, ściągające, gorzkie i lekko cierpkie. I stosowane są w leczeniu leukorrhea (upławy pochwy), chorób skóry, cukrzycy i zchorzeń krwi, w celu obniżenia potliwości, i jako afrodyzjak. Również w połączeniu z Olibanum i Senna occidentalis do leczenia zaburzeń limfy. Informacje te pochodzą z książki ,, Essentials of Tibetan Traditional Medicine '' którą napisali Thinley Gyatso i Chris Hakim. I przeczą informacjom ze strony internetowej Medicinal Plant Database of Hong Kong Baptist University, na której napisano że nasiona te są słodkie i zimne z natury.
   Autorzy tej strony napisali że usuwają one wodę z organizmu, stymulują krwawienie menstrualne, redukują opuchnięcia i oczyszczają z toksyn. I są stosowane doustnie w formie wywarów (10-15g zmielonych nasion) lub proszku (2-5g) w leczeniu strangurii, obrzeków, zaparć, rzadkiej laktacji, czyraków, epistaxis (krwaienie z nosa) i obrażeń spowodowanych upadkami.

   O nasionach Aibiki mówi się również że podnoszą wytrzymałość i odporność organizmu, regulują właściwe funkcjonowanie żołądka i wzmacniają go. I że mogą być one stosowane na kamienie moczowe.

  Nasiona te zawierają kwasy nasycone i kwasy płynne, takie jak kwas linolowy i oleinowy. Są one również bogate w proteiny i lizynę.

 
      KORA

   Kora z Abelmoschus'a manichot jest tradycyjnie stosowana jako środek przeciwrobaczy, przeciwgorączkowy, stymulujący miesiączkę, moczopedny, odtruwający i oczyszczający z toksyn. Wywary z tej kory są przyjmowane doustnie w celu leczenia strangurii i dolegliwości układu moczowego, zaparć i gorączki. 

   Świeża kora Aibiki jest miażdżona z dodatkiem odrobiny wody na pastę, która jest przykładana na otwarte rany i skaleczenia, nową pastę nakłada się co 2-3 dni. Działa ona antyseptycznie i jest również stosowana na otwarte wrzody. Sok z kory pomaga zmniejszyć opuchlizny i bóle mięśni

  Kora z pedów A. manihot zawiera mnówtwo związków fenolowych.

 
       PĘDY

   Zdrewniałe pędy Abelmoschus'a manihot są stosowane w Tradycyjnej Chińskiej Medycynie jako słodkie i zimne z natury zioło, usuwające gorąc i oczyszczające z toksyn, zmniejszające częstotliwości defekacji i urynacji. Ekstrakt z pędów wykazał działanie przeciwbólowe i przyśpieszające gojenie ran.
   Wywary z pędów Aibiki są używane doustnie w celu leczenia : stałej gorączki, zaparć, problemów z oddawaniem moczu, urazów wywołanych poparzeniami, czyraków i opuchlizn.
   Maści z ekstraktem ze zdrewniałych pędów wykazały znaczące działanie stymulujące gojenie ran.

   Zdrewniałe pędy Aibiki zawierają : stigmasterol, sitosterol, izokwercetynę, kwercetynę, hyperoside, hibifolin i isohamnetin. Niektóre z tych związków są znane z właściwości typu przeciwskórczowego i antydepresyjnego.  
 

        KORZENIE

   Korzenie Aibiki uznawane są za słodkie, gorzkie i zimne w naturze. W Tradycyjnej Chińskiej Medycynie wywary z korzeni (9-15g) są stosowane w celu usuwania wody z organizmu, stymulacji menstruacji i oczyszczenia organizmu z toksyn. Używa się ich do leczenia strangurii, infekcji układu moczowego, obrzęków, zaparć, nowotworów, cukrzycy, obrażeń od upadków, nieregularnej laktacji, czyraków, zapalenia kanału usznego i ślinianki przyusznej.
   Zewnętrznie świeże zmiażdżone korzenie są przykładane lub wywary są stosowane miejscowo do obmywania na czyraki, wrzody, zwichnięcia, stany zapalne i bielactwo nabyte.
  W Nepalu sok z korzeni jest podgrzewany i stosowany zewnętrznie na zwichniecia lub pity w celu ulgi w bólu wywołanym zwichnięciem.
 
   Dowiedziono że korzenie Abelmoachus'a manihot posiadają działanie przeciwbólowe i larwobójcze. Zawierają one śluzy, skrobię, garbniki, flawonoidy i glikozydy, araban, laktozę i rhamnosan.

 
       PRZECIWWSKAZANIA

  Wszystkie części Abelmoschus'a manihot są bezpieczne do spożycia dla ludzi, według zarówno zapisów wiedzy tradycyjnej jak i współczesnych testów toksykologicznych. Ale żadne z części Aibiki nie powinny być podawane kobietom podczas ciąży, ponieważ jest wiele zapisków o ich etnobotanicznym zastosowaniu jako środku poronnego.
 






                   
















    Źródła

,, Encyclopedia of Traditional Chinese Medicines - Molecular Structures, Pharmacological Activities, Natural Sources and Applications: Vol. 5: Isolated Compounds T—Z, References, TCM Plants and Congeners '' - Jiaju Zhou, Guirong Xie, Xinjian Yan, Springer Science & Business Media 2011

HEPATOPROTECTIVE ACTIVITY OF Abelmoschus manihot L. Medik LEAVES EXTRACT AND ITS NANOPARTICLE AGAINST CARBON TETRACHLORIDE INDUCED HEPATOTOXICITY IN RATS - Yos Banne

ANTIOXIDANT AND HEPATOPROTECTIVE ACTIVITY OF ABELMOSCHUS MANIHOT L. MEDIK LEAF FRACTION AGAINST CCL4-INDUCED LIVER DAMAGE IN RATS - YOS BANNE1, TATY SETYAWATI PONIDJAN, JOVIE MIEN DUMANAUW

Ethanobotanical Uses and Phytochemical analysis of Abelmoschus manihot (L.) Medik - Arangale KB, Dhanwate AK, Shinde RN, Aher UB

Promoting nutritious leafy vegetables in the Pacific and Northern Australia - G.H. Lyons, R.G. Goebel, P. Tikai, K-J Stanley, M Taylor